Wolken of Windy Clouds

Jij, altijd zwevende, grote wereld visionair. Ik kwam er alweer achter, voor de zoveelste keer. Je beeldige voluptueuze gedaante verraste mij op weg tijdens mijn 6 km run, over velden en paden. Jij kent vele gedaantes. Die van vanmorgen vind ik het gaafste; luchtig, wittig verlichtend en vooral gespreid over de atmosfeer. Het is alsof je me gunt dat ik plezier krijg in de natuur. Je gaat voor mij opzij en maakt mijn pad helder en zonnig. De teweeg gebrachte helderheid van de natuur maakt me happy. Jij beschermt me en laat me genieten van de kleine dingen, meer dan ik al doe, helemaal op mezelf samen met mijn gewaarwording, dat voel ik. 

Jouw gedaante gaat als een veranderlijk panorama aan mijn ogen en horizon voorbij. Ik begin dan meestal te fantaseren en jij, jij doet vrolijk met me mee. Als een gevierd kunstenaar ben je constant aan het beeldhouwen en maak je de mooiste luchtkastelen hoog in de lucht en vang je mijn interesse, keer op keer. 

Ik ben blij dat je mij altijd vergezeld en met mij meegaat als ik fiets of loop, boven mij. De mens denkt dat alleen de zon mooi is, maar dat is een grote vergising. Altijd zon op ons neerdalend zal betekenen dat alle leven op aarde zal verdorren en sterven. Jij houdt als een opperste umpire van nuances en geeft ons een paar maanden per jaar zon als respijt. We krijgen daardoor minder enge ziektes, kunnen genieten weliswaar met mate, tenzij we de zon extra gaan opzoeken in verre tropische oorden als passagiers in stalen vogels vol lucht verontreinigende kerosine.
Ondanks protectie ben je ook wel eens kwaad op de wereld en haar egoïstische bewoners. Dan laat je de lucht als het ware exploderen en schiet je met scherpe bliksemschichten op al wat beweegt. De andere keer ben je coulant en laat je uit donkere wolken regen, brokken hagel en mist neerdalen.
Dat zorgt ervoor dat het buiten rustig wordt en dat vooral de mens zich terugtrekt in huizen en bolides om op kleine schaal verder te gaan in onnozele onwetendheid. Sommigen zoeken mistige schimmen op om ongezien hun wandaden te plegen.

Als de mens niet wil luisteren en jouw waarschuwingen in de wind slaat en overal zijn huisjes bouwt en verboden gebieden inneemt, dan geef je een dodelijke waarschuwingen af in de vorm van tsunami’s en orkanen die de wereld wakker schudden en leven doet vergaan. Jouw interceptie zorgt voor overstromingen en het luttele besef dat de mens niet alles ongestraft mag blijven doen.
Tot zover de situatie in Limburg.

Barendrecht dan. In elke stad een andere schat zo lijkt jouw motto te zijn. Ik zei het al eerder, Windy Clouds. Jij kent vele gedaantes en aliassen. Van licht tot donker van eenvoudig naar samengesteld. Je komt als een vriend of opponent in Barendrecht aan land. De zilte zee heb je bereids van je afgeschud en achtergelaten. 

Je hebt een dualisme in je. Je wilt leuk en attractief bevonden worden om op een volgend moment tevoorschijn te komen als je alter ego, je donkere kant, en deze aan de wereld laat zien, onwaarachtig. 

Je begint eensgezind compact en verschijnt aan de grenzen van Barendrecht als een tedere informatiebron waar niemand voor te vrezen heeft. Je kleur is helder en licht en beschermt de velden en gewassen tegen overdadige inbreuk van de zon. Je bent tevreden over hoe de mens met de natuur omgaat. 

Echter het geweld tussen mensen overal ter wereld gaat onverminderd grotesk door en daar kun je je kwaad om maken. Vooral als mensen die het goed bedoelen in de hulpverlening, keer op keer worden belaagd fysiek en mentaal, tot het hun de oren uit komt en zij ziek worden. Daar, Windy Clouds, daar wordt zelfs jij boos van en je laat jouw boosheid duidelijk zien en blijken. Helaas is het dan al vaak te laat voor deze hulpverleners en is het moeilijk om bij te sturen naar vertrouwde omgang, proporties en intenties jegens elkaar. 

In jouw geval betekent dat dat je donkerder van kleur wordt. Je kleuren veranderen van toegankelijk en bedeesd naar onheilspellend en gevaar voor de komende fascinerende reactie. De contrasten van licht, zon doorlatend en donkerheid worden in een beeld opgevangen om te eindigen met bliksemacties en zware regenbuien. Je kraakt en braakt in al je zintuigelijke mogelijkheden. Het is maar de vraag of jouw schreeuw wel gehoord wordt en er iets esthetisch mee gedaan wordt in belang van het leven van de mens. De tijd zal leren of de mens beter wordt of dat de mensen zich beteren in..

Tekst: Han Tummers
Foto:  Jacco Bezuijen