Je lijkt altijd doorweekt kletsnat en glibberig. Je bent een te langzame beweger of een levensgenieter die in elke mogelijke porie wil gluren om mooie optische dingen te beleven? Je glijdt als het ware voort over je gespierde glibberige onderbuik. Net zoals gletsjers miljoenen jaren geleden. Je bent een week dier. Je hebt altijd je have en goed bij je. Lijkt me best wel af en toe lastig wanneer je eens alleen op weg wil, zonder ballast van je sleurhut! Je eet in mijn tuin vooral hosta’s hun bladeren. Ik verwens je daarvoor af en toe maar ik laat je toch maar jouw (slakken) gang gaan.
Net als bij de mens komen er hermafrodieten bij jouw specie voor. Dat zijn kennelijk de slakken met de erg grote schelp-huisjes. Die willen namelijk niet bekeken worden op hun curieuze levenswandel. Jij bent een lustobject en dan vooral voor de smaakpapillen en knorrende magen van mens en dier. Bang om gezien te worden heb je slechts een eenpersoons huishouden op je rug gebonden. Voortplanten kun je in je eentje, best wel apart om twee seksen binnen een lijf te hebben. Jij kunt dus alleen bestaan. Het enige dat je nodig hebt zijn mijn hosta’s klaarblijkelijk. Jij eenzame solist met je sprieten op je kop.
Hoe gladder je pad hoe makkelijker jij je kunt voortbewegen of omhoog kunt klimmen. Dat staat lijnrecht tegenover de wet van Newton i.v.m. gladde weerstanden en houvast. Je bent de grootste slijmbal die ik ken. Maar je gebruikt deze slijm om je voort te bewegen om steeds verder weg te glijden. Glij je op de grond voort dan heb je ander slijm dan wanneer je omhoog klimt naar mijn hosta’s bijvoorbeeld. Daar zit ietwat meer bizonkit in, zullen we maar zeggen. Je kijkt ook uit met de temperatuur en de zon anders droog je helemaal uit, dus vooral met regenweer kom je uit je schulp. S ‘nachts ben je actief op pad. Je bent een onopvallende bange verschijning, gehuld in schutkleuren, om vooral geen vijanden aan te trekken. In Nederland behoor je tot de beschermde diersoorten, jij zielige vertoning.
Optisch heb je me al een keer op het verkeerde been gezet. Deze herinnering kwam weer te voorschijn toen ik de foto van Jacco zag, waar je tegen een glas omhoog klimt als ware het dat je de blote lucht in zou kunnen klimmen zonder enig houvast als een trapeze artiest.
Nee, ooit dacht ik dat je over het water kon lopen. Bij nader inzien viel je er niet in want alles wat je deed is glijden over je onderbuik op een grote doorzichtige ruit boven het koele water, een bijna goddelijk tafereel.
Het exclusieve materiaal dat je bij elke beweging achterlaat is een glinsterend slijmspoor.
Tekst: Han Tummers
Foto: Jacco Bezuijen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten