Mikado en rode borstjes

Eentonigheid is troef in deze gefotografeerde omgeving, zo lijkt het te zijn. Inzoomende op de stengels kun je zien dat dit niets is van dertien uit een dozijn. Gelijksoortig dat wel. Maar geen blauwdruk van elkaar. Het lijkt wel of deze sterke buigende stengels tot dezelfde saaie familie behoren maar niets is minder waar, vooral als je naar de accenten loert. De kleuren zijn divers in een palet van warmte, gebrokenheid en schijnbare teloorgang. Gelijk als de seizoenen waaraan het leven onderhevig is. De seizoenen hebben voor elkaar gekregen dat deze stengels in dezelfde richting kijken of neigen.  Geen enkele stengel zwemt tegen de stroom in, gedwee heeft de wind hun haren geföhnd en gestileerd met een natuurlijke finesse.

Als we goed kijken kunnen we zien dat het natuurlijk neigen van deze saaie stengels gebonden is aan de menselijke indamming door een groen geplastificeerd hekwerk dat zegt; tot hier en niet verder, anders...

Dus dood omvallen of breken is er niet meer bij. In de zomer oogt dit plaatje fris en fruitig om in het najaar tijdens het proces van vergankelijkheid de grauwe accenten in te luiden. Maar ook het gevoel van geborgenheid wekt een open houding dat alles en iedereen welkom is om er te komen vertoeven. De kracht van de stengels trekt kleine diersoorten naar zich toe en biedt hen tijdens hun bezoek –kort of lang- bescherming of een schuilplek tegen de onmiddellijke weerstanden in het leven.

Meerdere levensvormen uit de voedselketen voelen de genegenheid van de stengels om zich in of onder of tussen de stengels te gaan begeven. Ik zei het al de voedselketen trekt een diversiteit van jewelste aan.

De stengels zijn ook een uitkijkpost in de dierlijke voedselketen. Er zijn fauna adepten die graag op, in of tussen de stengels loeren op voedsel. De levensvorm op de foto van een dier met rooie borstjes oogt in eerste instantie liefelijk en adorabel. in feite is hij of zij een opruimer en een overlever. De kleuren van zijn of haar rooi borstjes wekken affectie en warmte. Een welkom coma waar je niet meer uit kunt ontwaken!

Kleinere levensvormen dan de rooie borstjes krijgen het voor hun kiezen en worden levend en wel verorberd door deze rooie betovering, met scherpe ogen en zintuigen.

Mikado een Japans precisie spel met naturelle stokjes. Niet in de grond gestoken maar omgevallen op een tafel. Met uiterste precisie en geduld zal de overwinnaar overblijven net als het rooie borstje in de vrije natuur op de wiegende stengel die overleeft door rauw voedsel zonder enige poespas; hap, slik en weg.

Luctor et Emergo‏

Helden en PTSS,

Inleiding. Op twitter zie ik een bericht voorbij komen van collega Wijnand, Wijkagent DenHaag CS @wagDenHaagCS van 30 janurI 2015. Geen vrolijk bericht: Nog veel te doen!  Door achterstanden staan mensen op de wachtlijst voor PTSS behandeling!

Dit bericht brengt mij regelrecht terug in herinnering met mijn eerste kennismaking met Jacco Bezuijen die op televisie heeft meegewerkt aan het programma; “Helden in de knel”. Jacco gaat in de uitzending tot op het bot van zijn bestaan door het stof van eerlijkheid en menselijkheid naar, ernstige incidenten die van hem een PTSS slachtoffer gemaakt hebben. De dag na de uitzending fiets ik in gedachten op mijn fiets naar mijn werk en zie een eekhoorn de weg oversteken, ik fiets tussen luie ganzen door die, op het fietspad naast een beek liggen, waggelen en snateren. De zon beschijnt mij van links als een wapenbroeder die mijn pad verlicht en hoogst aangenaam maakt. Zou Jacco dit zien. Nee, want hij woont in Barendrecht en ik in Sittard. Maar de eigenlijke vraag is zou hij de kleine mooie dingen van iedere dag kunnen zien? Op het bureau aangekomen neem ik het voortouw om met Jacco in contact te komen. Dat lukt niet een, twee, drie. Hij heeft veel reacties gekregen op de uitzending die hem moedig maar ook meewarig stemmen. Ik krijg een hele mooie persoonlijke reactie van Jacco. Dit heeft geleid tot een supermooi samenwerkingsverband van Jacco en mij. Wij maken al enige tijd fotoblogs van mooie momenten, ervaringen en het leven zoals het is en aan ons en iedereen voorbijtrekt. Ik zou zeggen; grijp ieder moment, eer het kleine en sta eens stil en geniet zonder het jachtige leven van ieder moment van iedere dag, waar iedereen willens en/of wetens, deel van uitmaakt en betrokken is….

Kern: In alle soorten en maten lopen ze onopvallend rond om te helpen daar waar nodig, ongevraagd. Te omschrijven als trots, sterk en fier. Gelukkig zijn zij die, in hun team, kunnen beschikken over helden. Ik zei het al, zij behoren vaak tot een onopvallende soort als die van grijze muizen. Puinruimers van jewelste, altijd paraat en nooit ver weg als je ze nodig hebt. Dat is meteen de grootste valkuil van helden. Het zijn mensen van vlees en bloed boordevol met emoties opgebouwd tijdens hun onuitputtelijke werkzaamheden. Jarenlang lopen zij rond met in hun achterhoofd onverteerd leed, waar zij steeds maar weer overheen stappen. Vaak ten koste van zichzelf en hun gezin dat in stilte weent en anders wil maar niet gehoord wordt.

Sommigen onder hen hebben helaas de helden-mantel afgelegd en zijn door psychische roofbouw en exploitatie niet of nooit meer volledig inzetbaar. Zelf merken zij vaak als allerlaatste dat het niet meer gaat zoals het gaat. Hun wereld vol met betrokkenheid en pragmatisme, inzet en hulpverlenende belangen stort in gelijk als de muren van Jericho.

Blijven maskeren van hun leed wanneer de geestelijke condities het niet meer halen tegen de bierkaai van de maatschappij, helpt hun alleen maar verder de put en de goot in. Bijna verdrinken zij maar desondanks blijven zij spartelen naar een onzichtbare reddingsboei die te ver af en daardoor onbereikbaar dobbert op geestelijke woelige baren van een eindeloze zee.

Door hun onzichtbare psychische maskerades merkt vooral de wereld om hen heen veel te laat dat zij ziek, niet meer inzetbaar zijn. Debet daaraan is een onderhuids weergaloos monster PTSS genaamd, dat zich heimelijk en stiekem meester van hen maakt. Al hun ervaring, betrokkenheid en mede menselijkheid verdwijnt onder te zware druk. Steeds weer knock out geslagen door de negatieve weerstanden in de maatschappij, komen zij niet meer rechtop.

Uiteindelijk blijven zij onbeweeglijk liggen in de lappenmand. Dan wordt het zwart voor hun ogen. Het eigen lichaam helpt hen en voert dit overlevingsmechanisme in. Helemaal worden zij afgestript
en ontdaan van de dagelijkse zware lasten –als alles te waar is- en ten slotte komen zij tot besef en bedaring. De waakvlam weerkaatst zachtjes en uitgeblust in het schemerlicht van hun ogen.
Druk dan, onder druk wordt alles vloeibaar of diamant. Dat is nu eenmaal zo. Gelukkig vaker vloeibaar in de vorm van tranen die de feitelijke situatie duiden.

Dan krijg ik contact met Jacco via de sociale media. Zelfs vanuit zijn betering-proces wil hij mensen tegen het veelkoppige monster PTSS helpen in hun strijd. Hij schrijft boeken. Hij opent zijn hart met een menselijke opmaat.

Hij is er nog steeds, fragiel, gebroken, schuw als een gewond dier in nood krabbelt hij overeind geholpen door zijn thuisfront en vooral zijn muze Sandra en zijn kinderen.

Ondanks dat het hem zwaar op de proef stelt verleent hij zijn medewerking aan het programma helden in de knel. Mooi dat hij dit doet voor zichzelf, zijn gezin maar vooral onbaatzuchtig voor andere slachtoffers. Dit monster ligt namelijk altijd op de loer om wereldverbeteraars en noeste harde werkers onverwacht hard en meedogenloos aan te vallen en te breken.

In het programma Helden in de knel treedt Jacco zijn veelkoppig monster dapper tegemoet. Door openheid, gevoel en vooral menselijke zwakte. Met knikkende knieën dat wel. Heel Nederland is getuige van alweer een heldendaad, ditmaal op de televisie.

De confrontatie met de ouders van Thom betekent voor hem veel. Op de motor is Jacco een superman. Nadat zijn politie-harnas is afgelegd komt een tenger persoon te voorschijn. Een oprecht mens.

Menselijkheid dan. Zijn ogen glinsteren. Ze zijn nat van emotie, verdriet en onrecht. Het zijn geen tranen. Het zijn bikkels.

Het koord dat het veelkoppige monster PTSS om zijn nek heeft gedaan kan nu uiteengerafeld worden. Niet meteen, niet helemaal maar beetje bij beetje. Misschien nooit helemaal maar dat is de harde strijd van een mens tegen wil en dank.

Dan komt dat kleine jongetje dat graag bij de politie wil, weer naar boven. Dat gunt iedereen hem.
In mijn politionele werkomgeving omgeving zie ik dat collega’s langdurig uitvallen door PTSS. De politie maakt een inhaalslag. Dat betekent voor vele collega’s die lijden onder PTSS dat oude wonden opengehaald gaan worden en dat besproken gaat worden hoe de politieleiding in de toekomst hen kan helpen en welk werk zij nog aankunnen. Dat is moeilijk micro vakmanschap en dat gaat zeer langzaam door de grote achterstanden. Ik hoop met goede afloop voor de betrokkenen. Maar niet in alle gevallen. Andere monsters zoals grafieken en cijfers en wetgeving maken dit parcours lastig en deels onbegaanbaar.

Hoop doet leven. Mijn en jouw collega’s verdienen respect en goede hulp van hun werkgever. Ik besef ineens dat iedereen PTSS op zijn of haar pad zou kunnen ontmoeten. Zeg dus nooit dat overkomt mij niet!

Ik heb dit blog gemaakt uiteraard met toestemming van Jacco als boegbeeld in de knel!
Ik heb in gedachten al vaak aan Jacco gevraagd van; wat ben je aan het doen. Zijn antwoord is; Han, luctor et emergo. Oké Jacco, in je eigen tempo en eigen pad, zo hoop ik. Jij worstelt maar ik weet zeker dat je bovenkomt.

(Link uitzending:) Helden in de Knel Politieagent Jacco

Jacco en anderen die met PTSS van doen hebben, veel sterkte wens ik jullie op dit moeilijke pad,
Han, een vakbroeder bij de politie.