Cat on a hot tin roof

Er is momenteel in Amerika een reclame cat die mega populair geworden is via twitter en facebook. The real Grumpy cat heet de zielige cat. Leuk dat deze cat met haar melodramatische uiterlijk boekdelen spreekt die verder zijn onderstreept met leuke slogans die voor vele AHA momenten zorgen en de lezers aan het denken zet.

Grumpy cat is pas geleden aanwezig geweest bij het openen van een restaurant. Duizenden mensen stonden er in de voet-file om samen met hun idool, Grumpy cat, op de foto te kunnen. Of ze ervoor hebben moeten betalen dat weet ik niet.

Diermishandeling of dierkwelling voor geldelijk gewin, het zou zomaar kunnen. The rich and the poor in een nieuw wanstaltig perspectief geplaatst. Stel je voor je moet elke dag opnieuw met duizenden blije fans op de foto. Je zou er bijna Grumpy van gaan kijken. Opgepakt worden door mooie en lelijke mensen. Intussen zitten de asielen in Los Angeles vol met lieve katten en honden. De euthanasiespuiten zijn er niet aan te slepen.

Grumpy cat is de bekendste cat uit de USA. Groter dan alles en iedereen. Zo worden dus voor economisch gewin sterren geboren en uitgebuit.

Dan is er in Nederland toch een andere benaderingswijze. Nuchter en natuurlijk en iets minder aaibaar. Aaibaarheid alleen maar als het kan of mag, tenzij!

Sonny heeft weer in de aanslag gelegen en heeft een daktijger geschoten onder het wakende oog van Jacco. Zonder bloedverlies. Alleen maar voor de lens. Deze daktijger is lief, vriendelijk en snel. Hij bewaakt zijn domein en kijkt uit hoog over de daken. Hij telt de dakpannen. Hi is elke dag opnieuw in de weer om “zijn” fort te verdedigen tegen het kwaad van buitenaf. Meestal binnendringers als vogels en muizen. Daar kan hij niet tegen. Hij heeft schutkleuren variërend van bruin tot zwartkleurige ruwe haarborstels.

Naast de haarwortels zijn een paar prachtige groene sinistere dodelijk ogen –als het moet- ingeplant die de wijde omgeving blijven verkennen op naderend onheil. Onbaatzuchtig als geen ander, wijkt hij slechts voor een paar dagen uit naar elders.

Meestal is dit in de Sinterklaastijd wanneer de schimmel en Sint er bovenop de dakpannen van talloze huizen betreden als een wereldkampioen boksen die geen tegenstand duldt. Dan zwemt deze cat mooi mee met de stroom en houdt zich afzijdig en op veilige afstand.

Maar met zijn green eyes blijft hij toch de boel onvermoeid monitoren. Gemakkelijk zat voor hem, vooral als er andere sporen in de dakpannensneeuw achterblijven dan paardenhoeven.

Blue eyes

Gelukkig daar ben je dan, hiep hiep hoera. Een prachtige nieuwe wereldburger. Het heeft lang geduurd, maar dan heb je ook wat, kijk maar naar deze betoverende foto. Deze unieke kleine zorgzame dreumes gaat het menselijke verschil definitief wel maken. Daar is iedereen van overtuigd.

Blond zijdezacht haar, prachtige ogen geaccentueerd met mooie wimpers. De ogen zijn nog pril, onschuldig, aandoenlijk en betoverend. De koele aandoenlijke blauwe bewakers van deze babyziel zijn nog niet verhapstukt met indrukken die wij met zijn allen dagelijks op het netvlies gebrand krijgen en waarmee wij besmet of in het laatste geval ongeïnteresseerd raken. Het Ligt er maar net aan hoeveel beroerdigheid je aankunt voordat je afschakelt om je eigen sociale menselijke maat te nemen.

Deze kinderlijke ziel is fortuinlijk gezien nog onbedorven, vrij van geest en denkt slechts en alleen maar aan de warmte die zijn ouder(s) haar geven, de warme geluiden die zij hoort en herkent en haar knusse argeloze omgeving.

Iedereen verandert positief wanneer men oog in oog komt te staan met dit levenswonder. Waarom?

Zo klein zo fragiel zo hulpbehoevend zo lief en zo hulpeloos. De enige kracht die een baby heeft is lief zijn en lief gevonden worden en de taal, de cultuur willen leren en kleine stapjes willen maken. Yaba daba doo. Dat zou iedereen weer opnieuw willen meemaken. Een nieuwe start in het leven. Wat zou er dan mogelijk positief veranderen? Wie zal het zeggen, een genoeglijke vraag!

Mogelijk krijgt de een of de ander zelfs een deja VU met de eigen kindheid uit lang vervlogen tijden toen s’ werelds geluk nog heel gewoon was. Veel liefde, vrede en ietwat minder materialisme, wat op de dag van vandaag ondenkbaar is.

Een persoon met lichtblauwe ogen wordt echter vaak als eerlijk en betrouwbaar gezien. De kleur blauw staat voor de hemel, voor het goddelijke.

Deze baby kanjer gaat naar mijn idee het verschil maken, al is het maar voor heel eventjes, heel lief alleen al als gedachte. Laten we deze blue eyes warm blijven koesteren, ook alle anderen met mooie andere ogenkleuren.

HARON, schepper van wolken

Haron het lijkt erop dat je aan het vliegen bent, nee je glijdt door de lucht en doorklieft deze midden door in kostelijke stukken. Waar je bent gegleden of gevlogen daar sluit de lucht zich weer sereen als een vlecht in elkaar eender als de wijze van samenvloeiend water. Los maar ook een dynamisch geheel, zonder weerstand.

Water en lucht op hun beurt kunnen een prettige thermiek, dynamiek en ongekende hemelse krachten oproepen. Ze kunnen geluk brengen maar ook verderf en vernietiging. Het ligt er maar net aan.
Lucht is nog gratis en voor niets en dat moet zo blijven. Gebruiken en gebruikt worden. Een betere zinsnede is het woord pro Deo. Want Haron je bent als een ware Deo.

Een koning die nu mijn gedachten aanspoort om op papier dingen te benoemen. Sommigen noemen deze uitingen fantaseren. Of zit er toch een reden in verborgen waarom ik mij aangespoord voel.
Sommigen zeggen dat toeval niet bestaat, kennelijk nodig om de symbiose van onze fotoblogs te versterken. Pro deo puur en alleen om ons foto en schrijfplezier te bevorderen, dat dan weer wel!
Weer toevallig of expres ligt Sonny in de aanslag onder regie van jou Jacco. Om op het juiste moment te worden ingezet om memorabele momenten te vereeuwigen. Voor plezier en om dit plezier onbaatzuchtig te kunnen delen met anderen.

Haron en dan pomp ik mijn fantasie een beetje op; jouw vleugels zijn als spatels die vormen kunnen maken. Je vliegt omhoog want het gras onder je oogt natuurlijk evenals de verdere aardse begroeiingen. Hier is geen speurzin nodig om ergens iets te moeten bijwerken. De natuur is altijd perfect, hoe imperfect zij ook is.

Echte schoonheid zit in het leven en dood gemodificeerd en slechts voor een kort moment schittert zij in haar lichamelijke bestaansvorm. De dood ten slotte is de poort naar nieuw leven maar ook naar het ontastbare, onze liefelijke herinneringen voor eeuwig.

Jij Haron, vliegt op naar de zon als een vlees verworden Icarus. Alleen zullen jouw vleugels niet vergaan want zij zijn niet uit doods slap materiaal opgebouwd. Jouw vleugels die ik graag spatels noem, zijn aangenaam levend artiestengerei. Zij doorklieven de lucht en vormen bonkige donkere wolken om tot aangename luchtige beeldhouwwerken in de vorm van kuddes schapen. Jij zorgt ervoor dat wolken niet aaneen geplakt doelloos ronddrijven. Jij zorgt ervoor dat de bron van leven
lekker met hen mee kan reizen en de aarde met zonnestralen kan worden getoucheerd. Dat is pas een wonder. Het wonder van nieuw leven als een perpetuum mobile van de lieve- maar vaak ook gruwelijke seizoenen.

Jij Haron hebt het goed met ons voor, dankjewel dat je bestaat.

PS: In Sittard praten we een beetje anders. Ik zal ons dialect kort fonetisch weergeven. Lezen mag maar hoeft niet als dit hoofdbrekens oplevert.

Bie us in zitterd kalle en schprehke veer un bietje angesj. Leehs maer wieer. As ich effekes kiek nao sien parmantige figur dan wehr ich schtill. Zoget schoans zuus se niet elke daag. Dit exemplaar is bie us in het Hollandsch ein van de sjoonste veugel die veer kenne. De schnavel is als de punt van un schnell vleigtuug. Siene ranke nek is volkumme aerodynamisch. Dao achter sien geschroomleinde body met vleugels daoraan vas die so wiedt fladderen as het aug reikt. Dan sien landingsgeschtell dat is neit ingetrokke maar nao achter verwirkt in de schtaart. Veur het geval dat er unne aanval van achtere kump. Dan kennt er sich teminste wehre, toch!


(Ane Brun words)

Mieren

Daar loopt hij op 8 poten op een gigantische ronde houten ondergrond. Stevig boven de aarde uittorenend op pijlers zo hoog als zijn ogen maar kunnen reiken. Hij of zij is een werkmier. Het hout en de pijlers vertegenwoordigen een solide mensentafel. Daar bovenop staat een porseleinen schotel zo groot als de halve wereld waarop een snee brood zo groot als een voetbalveld ligt te wachten op mijn verorbering.

De snee brood is volgestort met chocolade boomstammen, hagelslag. Dit alles is immens en adembenemend vanuit het perspectief van deze petieterige mier.

Dan zie ik hem lopen op de tuintafel. Hij loopt kriskras op zoek naar iets. Zijn reukorgaan, daar is niets mis mee. Zijn antennes zijn volop geprojecteerd op voedsel vergaring. Angst is niet in zijn DNA geprojecteerd. 8 poten hiermee wordt zijn prille torso op indrukwekkende wijze verplaatst als een ware Spiderman die over daken, gebouwen en flats springt, kruipt en vliegt.

Zo ook verovert deze Mighty Ant, mijn tafel. Dan dendert er een chocolade boomstam naast hem neer. In massa een veelvoud van zijn lengte en gewicht. Geen deuk in het houtwerk want de consistentie van hout en chocolade zijn in geen enkele verhouding met elkaar qua impact of soortelijk gewicht. Het kriskras lopen gebeurt niet zomaar. Systematisch analyseert deze mier dit onbekende terrein op voedseljacht.

Dan brengt zijn systematiek hem bij de chocolade boomstam. In een beet uit mijn brood eet ik gigantische hoeveelheden hiervan op en spoel ik deze weg met koffie voor mannen. Zwart en zonder toevoegingen van zoetheid of andersoortige romigheid. Zonder lepel, puur.

Dan volg ik de miezerig krachtpatser. Hij loopt naar de boomstam. Tilt hem moeiteloos op met zijn voorste 2 poten en draagt de stam minutenlang onvermoeid rond op de tafel. Hij is geslaagd in de dagelijkse missie van voedsel vergaring. Alleen de infra structuur speelt hem hier en nu parten. De tafel wordt bijna een altaar. Ik verlies hem uit het oog want hij kruipt systematisch verder over de tafel zonder pauze of onderbreking.

Ik lees verder in mijn krantenpagina, eet het voetbalveld brood op en spoel dit weg met de vloeibare zwarte melange. Het is zondagmorgen. Het is lekker weer, een beetje benauwd maar wel aangenaam.

Nadat ik weer terug kom aan tafel met mijn volgende kop zwarte melange is de chocolade boomstam verdwenen van tafel. De mier is ook foetsie. Dan zie ik de boomstam op de vloer van mijn terras liggen. De mier kruipt via de enorme tafelpoten omlaag en beneden gearriveerd gaat hij door met slepen aan de boom stam. Weer moeiteloos. Dan zie ik hem en zijn vracht uit mijn zicht verdwijnen. Hij is op weg naar huis naar zijn soortgenoten. Geen hebzucht maar overleven. Hij pakt alleen mee wat hij kan dragen. Niets meer.

Ik denk niet dat hij thuis ook maar een bedankje krijgt. Dat behoort hij gewoon te doen, het is zijn werk. Ook dat is kennelijk geprogrammeerd in zijn DNA onder zijn chitine pantser.

In verhouding is deze mier, de lichtste en sterkste krachtpatser maar ook de meest onbaatzuchtigste, die ik ken. Ook hij zal oorlogen met vijanden uitvechten om te overleven, ook zal hij wreed kunnen zijn indien nodig.

Maar na de overwinning gaan mieren verder met de orde en de waan van de dag om te overleven. Dit in tegenstelling tot ons mensen, toch!