Ik zie jouw onopvallende verschijning tijdens het voorbijgaan, terloops. Je bent alledaags maar tegelijk een zeer adembenemende elegante verschijning. Mijn adem stokt en in eerste instantie, alleen weet ik niet waarom. Je beeltenis roept deugdzaamheid en tegelijk sereniteit bij mij op. Een schijnbare dualiteit in de dop. Een vreemde gewaarwording vanuit mijn natuurlijke gedachtegang!
Je torent ietwat boven het wateroppervlak uit als een solitaire aanwezigheid die niet van de daken schreeuwt maar heel gewoontjes blijft acteren in je eigen levenscyclus. De oppervlakte waar je domicilie hebt verkozen, dan. Deze is groen. Een groene soep. Mooi van ver maar ver van mooi. Een aaneenschakeling van verwelking, afsterving, voortzettend van flora en faunaleven onder zware omstandigheden op- en vooral onder water. Ook een kwalijke stank in jouw omgeving mag niet ontkent worden. Leven en verderf rug aan rug! Stilstand betekent achteruitgang maar niet daar waar jij gedijt. Als een schijnwerper vraag je om attentie. De zon vindt jouw uitgestoken baken en raakt als herkenningsgebaar volop de fluweelachtige witgele kruin. Je wordt dus niet vergeten en tegelijkertijd voorzien van een portie levenselixer. Het leven gaat in het tempo gelijk aan de seizoenen van groei, bloei, afsterven en opnieuw vlammen, ook aan jou voorbij.
Als de zon jou aanraakt verandert het midden van jouw kruin in de warme okerachtige kleur van de zon. Een wederzijdse gele zuigkracht zou verondersteld kunnen worden. Je heft jouw armen op ten hemel, om zoveel mogelijk zon en tegelijkertijd levenskansen te ontvangen. Je hebt veel armen die elkaar niet voordringen maar in een passieve gelatenheid elkaar een gelijke kans laten. Slechts door een beetje opzij te neigen voor de kleineren die ook heel graag de zon willen voelen. Dat daar geen onduidelijkheid over bestaat is te zien, want slechts aan de onderzijde waar bijkans geen bladeren meer zijn, vallen enkele mooie schaduwen over de wateroppervlakte. Deze schaduwen geven geen donkerheid of misère weer, maar nuances en magische kleureffecten en schitteringen in deze groene brij. Jij lelie, bent verbonden aan een groene ranke stengel die onder water verder gaat en de wortels als bron van jouw bestaan, aantippen.
Alles wat op natuurlijke wijze zijn of haar leven geeft in het natuurlijke proces van afsterving gebruik jij weer als nieuwe bouwstenen. Donkere toppen krijgen hierdoor de kans om net als jij boven het wateroppervlak uit te torenen en als jouw opvolgers te gaan groeien en beautiful uit te bloeien - op hun beurt weer op ranke groene stengels - tot mooie fluweelachtige lichtgele bakens voor de zon. Dit proces is kennelijk eeuwig durend. Want ook jouw bloemen verwelken, vergaan onder water en dienen weer als levensbron voor ander leven onder water. Maar jij maakt steeds opnieuw een mooi accent in een potentiële beschamende aanblik.
Tekst: Han Tummers
Foto: Jacco Bezuijen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten