Lightning of zo

Mijn eerste fantasie; Stel nou dat deze pixels van Pentax geen pixels zijn maar een op meer dan een considerabele afstand waarneembare wolken bestaande uit vogels aan de hemel, die allerlei vormen kunnen aannemen naar believen. Ik kom daar zo meteen op terug!

Fantasie twee dan; de wereld is pardoes in een vacuüm gezogen. Alles wat leeft en alles wat de mens heeft op gebouwd is vergaan en in kleine zandige partikels opgezogen naar hogere sferen ver weg van de aarde vandaan recht het onmetelijke heelal in. Daar waar niets stoffelijks meer is. Daar waar geen mens geweest is of zal komen, zo ver weg is dat. Daar waar ontelbare planeten om elkaar heen krioelen uit macht of herkenbare overwinningsdrang, waardoor uiteindelijk niets meer zal overblijven.

De geluksfactor voor de planeet aarde is dat dit fatale vacuüm niet eerder uitgetest is. Megalomane Boze cijferaars hebben niet kunnen incalculeren dat het gewicht van- en de omvang van de aarde niet verplaatst kan worden. De aarde zou dus ogenschijnlijk de zwakste schakel kunnen zijn maar de onderlinge afstand tot andere planeten en de zwaartekracht als supersterke schakel houden elkaar terdege in stand, arm in arm. De hegemonie in dit zonnestelsel kan niet verstoord worden door deze luchtledige vacuüm bel of condoom van onbekende materie. Eens komt die tijd maar deze tijd is er nog niet, noch de plaats.

Het leven zal langzaamaan terug vloeien wanneer de reversibiliteit tijdig de kentering teweeg zal brengen.

Door onmetelijke krachteninvloeden begint het vacuüm barsten te vertonen en kermt flitsende elektriciteitsflitsen uit, als laatste zwanenzang. De wereld is nog steeds in totale duisternis gehuld maar laat zich nu gelden in de kleuren bloed en rood. De lucht stroomt van een maximum naar een minimum net als in de wet van Buys Ballot! De kleuren worden door de scheuren in de lucht gedrukt.

De kleuren grauw, zwart, grijs doormengd met diverse roodachtige tinten laten de ultieme Boze droom voorbij gaan. Wanneer de nacht weer dag zal worden, verwarmd de zon de aarde opnieuw en is alles weer mooi en groen, zo als het hoort te zijn. De brute overname is vermeden.

Als halleluja wordt het leven weer terug op aarde verwelkomd door een zwerm vogels. Deze vogels vliegen in diverse fantastische vormen als een sterk geheel zonder enige zwakke schakel. Een wolk van een baby kennen we allemaal. Wolken van samenwerkende vogels niet. Zij zijn zo snel zo apart maar ook weer een gezamenlijk geheel. Alsof los zand sterk kan samenballen tot krachtige buitengewone proporties en -uitingen.

Als een loftrompet met een zweempje wind op hun pad dat de vogelzwerm omarmt en als danspartner mee torent tot een sublieme prestatie met levensvreugde maar zonder schrift of foto. Tenzij

De wereld danst alweer van vreugde net als met carnaval. De mooie vergezellende tonen van Choir of young believers,  met hun lied Hollow talk zijn hieronder te beluisteren.

Tekst: Han Tummers
Foto:  Jacco Bezuijen