Je kwam onverwachts in mijn horizon, in mijn leven,
weliswaar op gepaste afstand. Elke morgen begroet ik je sindsdien, anoniem en
onzichtbaar vanaf een afstand. Jij hebt geen weet van mijn stille adoratie. Ik
vind het wel raar dat je vaak zo ziels alleen bent en buiten staat te wachten
bij jouw bondgenoten de wind en de regen. Ik vind jou zo warm, zo genereus.
Altijd in dezelfde pose, gekleurd bijna verlichtend. Jouw inborst is goddelijk.
Jouw blozen, jouw bloei, maakt iedereen blij.
Maar, is dat ook zo! Want ik zie ook vreemde gewaarwordingen
aan jouw figuurlijke weergave, als ik je observeer. Jouw scheppers hebben je
verminkt, gemodificeerd op de lopende band zo ook jouw familieleden. Aangepast,
aan de wensen van de gebiedende cliënten. De trends waren niet altijd in jouw
voordeel en dat zie ik nu aan je. Je loopt uit het lood, je borsten zijn
topzwaar en hangen meer dan wenselijk en wiegen weer blij op en neer als de
wind jou streelt en de regendruppels je kuisen.
Dan je voeten, ze zijn geketend en bewegingsloos gemaakt in
een ronde gevangenis. Nee, hortensia ik zie dat je niet blij bent. Je wilt
alleen verder maar, je wordt tegengehouden. Uit frustratie val je vaak om. Dat
is niet zo vreemd want jouw te kleine ingesnoerde voeten kunnen je gewicht en
lichaamsdelen niet dragen. Dat is nou de funeste trend en mode van een
aangetaste natuur, eigenlijk heel jammer. Wat de een of de ander mooi vindt
hoeft genetisch nog niet bij jou te passen. Laat de natuur de natuur zijn.
Alleen sta je daar op een mooie marmeren ondergrond. Je kunt
alleen maar om vallen, weglopen kan niet want je voeten zijn geketend. Als je
valt dan lig je vaak uren hulpeloos te wachten. Je houdt barmachtig stand.
Eigenlijk ben ik een lafaard omdat ik je laat zijn zoals het betaamt is. Als
slaaf bij je verzorgers.
Het lijkt dan ook dat je geen verzorging en verpleging nodig
hebt. Maar mooie hortensia, het verdriet begint aan je te trekken. Je mooie
boezem begint af te takelen. Je wordt grauw en grijs. Je lichaam vertoont de
sporen Je leven is hard en onverbiddelijk.
Gisteren dan, je verzorgers willen je afstoten, weg uit hun
midden, voorgoed…….
Ik heb je met liefde ontvangen, je bent meer dan welkom in
mijn huis. Ik zal je een mooie plaats verschaffen. Maar eerst zal ik je ontdoen
van de ketenen aan je voeten. Dan kun je wroeten in de bodem en je vrij voelen.
Dan herinner ik mij de prachtige neergedaalde regendruppels
op je bladvleugels, boezem en andere ledematen. Je groeit, bloeit nog intenser.
Je laat insecten van jouw nectar proeven opdat leven wordt doorgegeven.
Je bent tevreden met het bad der natuur. Dat laat je graag
zien vol overgave. De regen is jouw natuurlijke make up, de wind blaast jouw
natte sensuele lichaam droog. De regen absorbeer je en je groeit. Uiteindelijk
in elk najaar geef je de regen terug aan de aarde. Je gaat in retraite zoals
elk jaar de bedoeling is.
Maar lieve hydrangea, komend voorjaar kun je je trots en
vrij voelen. Ik zet je niet in de volle zon, maar gedecideerd in de half
schaduw met een tintje zon, naar jouw believen, wat ik kan zien aan je
uitstraling. Ik zet je niet solitair ergens achteraan maar in het zicht, tussen
je eigen verwanten. Waarom? Daarom! Je hebt het verdiend
Tekst: Han Tummers
Foto: Jacco Bezuijen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten