Yellow bird

Sonny ligt in de aanslag. Een prachtig donker vliegend mechanisch aangedreven silhouet tekent zichtbaar af tegen de horizon.

Alsof een bij kan en mag landen op een geelsappige stralende volrijpe zonnebloem vol met de grootste rijkdom op aarde, nectar. Niet zozeer de nectar maar het principe van bij–vangst, de te verspreiden bloembloesem de ultieme bezorger van nieuw leven in de flora- en daardoor ook in de faunawereld. Klevend aan de haartjes van de nectar snuivers en daardoor wereldwijd verspreid als een perpetuum mobile.

Het lijkt alsof zicht, wind en weerstanden worden op gepaste afstand gehouden door ontluikend groen aan zware takken van gezonde loofbomen. Zonder bijen geen leven op aarde… dit is sowieso genetisch en erfelijk bepaald sinds het begin van leven.

Helaas zijn deze gedachten abuis. Het is geen bij op de foto noch een sappige zonnebloem. Het is de zon die de aarde verkent op luchtbewegingen dit keer. Mechanische luchtbewegingen van vliegtuigen. Dat is op de dag van vandaag geen sinecure meer.

Mechanische fouten zijn de uitzondering op de regel. Hardvochtige mensenhanden van een zieke geest hebben beoogd en doorgevoerd dat een liefelijk humaan vliegtuig tegen een bergtop is vernietigd inclusief alle dierbare inzittenden. Niemand heeft de afschuwelijke ramp overleefd.

De foto brengt mij terug in herinnering aan het neergehaalde vliegtuig boven de Oekraïne. Men is nog steeds aan het zoeken naar sporen van overledenen. De oorzaak –mechanische schietbewegingen met zware explosieven - is breed uitgemeten in de media. Een forensisch expert heeft zijn mond voorbij gepraat. En is ontslagen door de Minister omdat hij de vermoedelijke oorzaak heeft durven te noemen, die iedereen al tijden weet en kent.

Een axioma, lees een aanname, nog steeds terwijl het bewijs meer en meer stapelt. De ongelukkige verbale actie van deze expert wordt politiek als incorrect beschouwd. De gevolgen voor hem zijn funest.

Het slecht en alleen toegestaan om de daders THUGS te noemen en breed uit te meten in Europa door een Nederlandse politicus. Het brengt mij in herinnering terug naar de ramp met de MH17. Ook toen hebben zaken onbewust en gevoelsmatig fout uitgepakt.

Ik heb er destijds iets over geschreven.

1 minuut

Dan koerst de zilveren Australische vogel richting Eindhoven op de afgekondigde dag van nationale rouw. Hij landt en wordt ontvangen met de hoogst mogelijke aanwezigheid van overheid, militairen en familie.

De landingsbaan is aangedikt met een laag van respect. De motoren worden stationair draaiende houden tot klokslag 16.00 uur. The Last Post klinkt uit een schallende trompet en bezorgt heel Nederland de koudste rillingen ooit. Militairen lopen in gelid in de buik van deze ijzeren vogel.

Ouderen, kinderen en families komen terug van wat hun vakantie had moeten zijn. Zij hadden zulke mooie vooruitzichten. Hun dromen, leven en toekomst werden abrupt beëindigd door een raket.

16.00 uur, ook mijn vakantie begint. Voor mijn gevoel op dat moment bijna een macabere vergelijking.

De meldkamer-man politie regisseert voortreffelijk 1 minuut stilte in onze politieregio.

Dan denk je heel even in gedachten dat de wereld stopt met draaien. Echter na deze belangrijke minuut blijkt dat politiemeldingen voor 1 minuut in de wachttijd zijn gezet. Ze worden hierna weer uitgedeeld aan de uitgaande surveillances.

Business as usual. Ook dat schijnt belangrijk te moeten zijn, net nu! Jeetje

De moedwillige rampen door de mens zelf aangericht volgen elkaar op in een ijltempo tegenwoordig, vele malen erger dan de plagen in Egypte uit de Bijbel. Dat zal nooit wennen, inhumaan ten top. Vol met afgrijzen zonder enige barmachtigheid.

Lieve heer toch!

Het valt mij regelmatig op dat vooral in het voorjaar aparte brisante types mijn pad kruisen met flamboyante uitspattingen in kleuren- en fleuren prachten, van bomen tot planten en insectensoorten. Hun levens lijken de wulpse lente- en overige bronstige tijden in te luiden.

In de natuur hupt van alles als het gras twee kontjes hoog is, er zijn er die van burlen houden met hun Bambi achtige ogen en liefelijke bruine schutkleuren. Lammeren blaten in hun zwarte en grijswitte kleuren achter hun moeders aan in de kleine groene steppes tussen de afrasteringen.

De mens doet ook mee. Vooral die van de 50+ in de tweede jeugd met ronkende motoren, bolides met open daken, in en out prachtig gestyld. De rest voelt de adrenaline van de natuur en trekt de volume knoppen open van hun getto soundblasters want hun keus is de beste en iedereen moet er vooral getuige van zijn, ondanks hevige oorpijnen en migraine die e.e.a. met zich mee schijnt te brengen.

Jacco dan, hij heeft een nieuwe camera, pentax opzij gezet en met nog scherpere finesse jaagt hij op plaatjes zoals de holenmens vroeger op zijn prooi in vlees of vrouw. Daarbij een spreekwoordelijke knots in zijn slaghand vasthoudend.

Dan wordt een vliegende (red-hot) schone fotografisch geschoten. Haar vormen zijn wulps, rond, uitdagend, oogstrelend maar vooral verblindend. Zij vliegt bekoorlijk in de rondte op zoek naar voedsel en voortplanting. Onder haar harnas zit haar vliesachtige bustehouder of onderkleding als een ware beschermlaag tussen lichaam en harnas. De vliesachtige armen maken dat deze schone kan opstijgen en rondvliegen naar de mooie affaires in deze wereld die er voor haar toe doen.

Haar gezicht is lieflijk zwart geschminkt met accenten en contouren die je met het normale blote oog niet kunt zien. Een geraffineerd gestroomlijnde visie met een robotachtige blik in de ogen. Doe dat maar eens na met de menselijke mascara en oog make-up. Haar lippen zijn zwoel klaar om toe te happen, te kussen of te bijten indien nodig bij vliegende macho soortgenoten in aantocht. Zij bepaald de amoureuze kant op haar tijd en voorwaarden. Hey mannetjes geduld is hier een schone zaak en op zijn plaats.

Ik herinner mij plots dat een dergelijke liefelijke dame in aantocht op mijn armen is geland een zomer terug. Passie, onbeantwoorde liefde of lust kon ik toen niet ontdekken. Wel heeft zij mijn arm als een catwalk gebruikt. Ik heb haar laten begaan in haar oogstrelend korset met zwarte punten. Ik heb me nog bedacht dat of zij door een hagelgeweer zou zijn aangeschoten maar de 7 zwarte stippen zijn als een emaillen laag ingesmolten in haar harnas. Zij is ge-catwalkt zonder ontberingen met een
zinderend applaus in stilte, van mijn kant. Ik heb haar met plezier bekeken en geen strobreed op haar pad gelegd. Volgens mij een tevreden beestje tot dan toe.

Plots heb ik een venijnige steek gevoeld. Mijn vlees is kennelijk meer dan welkom geweest als voedsel tussen haar kaken en andere bijtmiddelen en afgeroomd met haar bijtende pies. Ja, dat kunnen deze liefelijk ogende beestjes als geen ander.

Zij heeft in ieder geval genoten op mijn catwalk en als dank heeft zij haar pijnlijke sporen in mijn vlees achtergelaten. Waarom? Voor haar en weet en voor mij een prangende vraag. Op het moment dat ik haar venijn heb gevoeld is zij opgestegen naar grote prettige hoogten om te doen wat lieveheersbeestje nou eenmaal doen. Wat? ik zou het niet weten.

Nu is het weer tijd voor deze beestjes. Ik vind het moeilijk om er lieveheer voor te zetten. Misschien willen ze de mens laten voelen wat alleen de mens zoal vernietigen kan of zo! In stilte in het minieme klein, als statement.

The thin blue bird

Deze foto heeft alle aspecten van het leven en de dood in zich. Globaal beschouwd een mooi plaatje. Maar er is meer te zien. De strijd van schaduw en licht geeft fraaie effecten. Het is een remise die zowel donker als ook licht zou kunnen uitpakken. Het licht, in deze setting een positief getint gegeven, begint toch de overhand te nemen. Takken van bomen richten hun vingers en statuur op in vol ornaat richting levenskansen die het licht van de zonnestralen naar hun toebrengt. Licht brengt leven maar ook mooie pittoreske stillevens zoals in deze opname gevangen, voor eeuwig, gelukkig.

Het water is in beweging, de kringen aan het oppervlak geven de mobiliteit aan. Het deint, het stroomt, het stript het grauwe leven. Dit water haalt de grauwe kleuren van het najaar, de winter weg om plaats te laten maken voor een sprankelende natuur, groen en bloei in welige verslaafde vormen met een onverstaanbare aanlokkelijke stem als van een oogverblindende lorelei. 

Het water is al gedeeltelijk opgezogen in de reeds verzadigde bodem, af en toe is te zien dat wortels en ander bodemleven blootgelegd worden voor de camera. Jawel hoor, de stompjes en houtige knarrige levensvormen doen ook mee met the earth survival of the fittest ook nu in 2015. Ook zij komen boven drijven!

Yep, de winter is voorbij want in het water zwemt, drijft en krioelen allerlei eetbare levensvormen. Het jachtseizoen is zonder aankondiging, geopend. Dat is iets voor de mens om dit te regelen per edict. De natuur weet sowieso hoe laat het is en wat fair play echt betekent. 

Er wordt weidelijk gejaagd op mals groen en nieuw leven in het water of aan de rand ervan, en niet anders. Het persoonlijk gewin is overleven door slechts datgene te eten wat nodig is om te overleven in de pikorde van de voedselketen. 

Dan de jager. Deze waadt met steltachtige poten gewiekst en kundig als een sluipmoordenaar door het enkelhoge water, onhoorbaar, rustig en loert als een predator op zijn kans.

Het leven onderaan de voedselketen heeft deze keer geluk. Pentax maakt ietwat meer herrie dan wenselijk is. The thin blue Bird, een oogstrelende creatuur spreidt zijn machtige grote vleugels en vliegt gracieus maar hongerig op en weg van de camera maar niet voordat de vogel gevangen is in deze opname, die geen pijn doet. De kleur blauw van de reiger past ook precies in dit meesterlijke plaatje, letterlijk en figuurlijk.

Gelukkig de zomertijd is al ingegaan.