maandag 21 december 2015

Eenzaam en alleen



Fotoblog 51 waarbij ik een associatie met de film 51 STATE heb. De film gaat over drugs die je bevrijden en je geest laten rondwaren in een betere schonere en vooral warme wereld. Geld en criminaliteit zijn er danig in verweven en alles is gemixt en geknipt en geplakt tot een oogstrelende film met leuke muziek. Vaak wordt fantasie een vreemde vorm van werkelijkheid. Kijk dus uit voor wat je wenst,

De foto dan, deze kun je interpreteren naar believen. Ik zie de aftakeling van de natuur en ook van de mens in de nadagen van zijn of haar bestaan, en het leven niet alleen kan noch wil leven.

De natuur schrikt van de herfst op een zodanige abrupte wijze dat alle kleuren vergrijzen en de aanwas aan loof en bladeren verdwenen zijn, weggevaagd door de gruwelijke wind. Als aanjager en heraut van een naderend onheilspellend jaargetijde. Het leven is er desolaat en kil. Wat mooi was, is niet meer traceerbaar. 

Alleen in de warme herinneringen van de mens als een onuitwisbare route naar liefdevolle momenten en samenzijn.

De rode parasol of paraplu associeert zich met niets en niemand in deze feeërieke omgeving. Slechts en alleen als een piketpaal of uithangbord naar antieke of recente memorabilia. Een statement of een treurdicht naar de warmte en liefde van weleer.

Onder de rode bedekking zit een persoon alleen voor zich uit te turen. Er is plek zat voor twee maar de andere plek is onbezet vanwege dood of ziekte, voorgoed wellicht. Ondanks het weer is het onder de rode bedekking niet koud of kil maar de rode bedekking geeft een warme persoonlijke intentie af.

De herinneringen leven voort als een bries. Je voelt deze wel maar kunt deze goede geest niet meer vastpakken of omarmen alleen maar immaterieel memoreren,

Eenzaamheid komt veel te vaak voor. Echter eenzaamheid is te zien en te voelen ook al is deze weggestopt achter een façade, een lach, een traan of diep weggeborgen in iemands hart.

Als je wil kun je veel verder kijken dan oppervlakkig zien, ook in december

woensdag 2 december 2015

Long Blond Animal

De jongens uit Den Haag zingen weer eens hun top liedje, long blond animal. Een song verweven van mooi weer met fraaie herinneringen aan mooie meiden gemixt in een muzikale apotheose vanjewelste. Zalen en fantasieën gaan er los van. De jongens van de gouden oorring = GO husselen zang en instrumenten ineen tot een daverend geheel onder de rasse knappe hart-beats van Caesar Z.

LBA, Op afstand in het vizier, niet durven te veroveren. Wat doet GO dan? Ze schrijven er een love song over en laten hele zalen melancholisch mee genieten en zwiepen over liefdesverdriet,  Ah Ah Ah Ah Ah ingepakt in een zwoel uptempo. 

De song gaat over een gemiste droomkans m.b.t. een chick die ertussenuit gepeerd is door de te lange faalangst van een nerveus groentje. LBA blijkt voor dit groentje onvindbaar in het leven dat al snel te volwassen is geworden. Een verloren super kans op eeuwig geluk, met zijn tweeën. 

Met een zinderende foto van een long blond animal, met nadruk op animal, laat ik wat gedachten vrij.

Mijn versie van LBA; Deze ogen weerspiegelen de ziel van een uniek individu. Mooie ogen in een mooi hoofdje geplant betoveren sowieso ieders wereld nog indringender. De hele essence of being, speelt rondom de ogen. Jouw lange donkere stugge wimpers hebben het in zich om er op subtiele aard een heimelijk gordijn van excellente accenten omheen te leggen. Beauty in de dop.

LBA, zintuiglijk aanvaard zijn jouw ogen uiterst scherp ziend als vanaf een roze wolk omlaag, kleuren en contrasten onderscheid jij als geen ander, niet normaal dit kleurenpalet. Jouw ogen doorgronden de wereld en personages als een MRI-scan en onderscheiden allerhande niveaus tot op het bot, zowel positief als ook de categorie met de bedenkelijke eigenschappen. Jouw genetische aard is behoedend als van een overstijgend karakter. Jij ruikt gevaar en naderend misbruik met je mooie evenwichtige gestroomlijnde neusvleugels vanaf grote afstanden wanneer zij een pad in jouw richting trachten te effenen.

Wanneer jouw nieuwsgierigheid is gewekt laat jij je voorzichtig benaderen onder eigentijdse strakke regie. Jouw uiterst behoedzame wederzijdse afstand en aaibaarheid wordt door sommige kleffer-s als arrogant betiteld. Want jij verdoet geen tijd of moeite aan hen die jouw niet waardig zijn. Dit alles is gebaseerd op zintuiglijke waarnemingen en bovenal je zesde zintuig. Je innerlijke alarmbellen luiden altijd vrij snel. Je hebt ten slotte al veel meegemaakt op het pad van je levensloop.

Jouw kleding dan; je houdt van kastanjebruine pasteltinten en down to earth patronen, als van een camouflage kledinglijn, opzichtig maar vooral door warme- en intense kleuren. Op afstand oogt jouw kleding ondoorgrondelijk, nogal mystiek met een enorme aantrekkingskracht op het leven rondom je. Jouw kleding herbergt tal van thermos regulatie mogelijkheden, nice and cool. Jouw odeur vanaf de huid ruikt aromatisch door de kleding heen en op partners sensueel zo niet seksueel.

Dan neem ik de gok op een heuse afgang en stap op je toe. Vanaf verre afstand oog je gracieus, lang,
blond, tenger, gespierd en vooral op en top vrouwelijk. Nabij gekomen zie ik dat je geen schoenen draagt. Een statement misschien? Jouw tenen zijn donker geaccentueerd of geverfd. Je staat elegant en sierlijk op de ronde wereldbol te ogen. Tja, jouw ogen zijn van van grote afstand te zien, als donkere prikjes in de ziel achter ieders netvlies. Van dichtbij zie ik een grote donkere amandelvormige zee waarin men zich verloren waant en zal verdrinken. Maar ook gedroogde banen van tranen. Het leven is niet altijd makkelijk.

Kennelijk ben ik in al mijn hartstocht geen gelijkwaardige partij voor jou. Jij bent veel groter dan ik ooit zal uitgroeien. Zeker veel pindakaas gegeten in je jeugd en daarna uitgegroeid tot een betoverende diva. Ik had niet gedacht dat je zo groot zou worden. Ik ga je toch evenaren in lengte, bedenk ik me plots. 

Ik klim in een boom vlakbij onze ontmoetingsplek en kom na een korte klimpartij op gelijke ooghoogte. Jij nadert mij en komt binnen mijn persoonlijke aanvaardbare persoonlijke afstand. Daar waar ik zeer weinig mensen toelaat. Met je mond nader je mijn mond. Je opent je zwoele lippen. Ik zie dat je elegante vochtige tong een krulbeweging maakt. Ik sluit mijn ogen en wacht op jouw smakkerd. Plots voel ik een briesje wind in de boomtop. Ik kijk op en zie dat je je hoofd afwent en met je tong net naast mijn oor een groene tak omhelst en vermorzelt als een python bij haar prooi. Dan slik jij de groene bladenpracht in je mond door naar je spijsverteringskanaal. 

Ik denk aan een amoureuze actie en jij denkt aan eten. Met je tong bevochtig jij je lippen en wat ik vreemd vind is het feit dat je de rest aan groene bladerenpracht laat leven. Dat vind ik zo knap aan je, leven en laten leven. Ik vergeet mijn afgang en klim omlaag. Jij blijft bij me. Ik bedenk me plots dat je een groot hart hebt en wilt zien dat ik veilig uit de boom klauter en er niet uit duvel. Jij kent erbarmen en genegenheid. Daarom ben je ook als herbivoor geboren.

Tja, jouw hart weegt 12 kilogram, logisch dat je bent zoals je bent, aardig en ongenaakbaar. Vreemd dat jouw skelet opbouw eender is als die van de mens. Toch two of a kind. Mooi deze lijfelijke overeenkomsten.

Terug op de bodem met vaste grond onder mijn voeten zie ik naast mij een aantal kleurige eetbare bloemen gedijen. Ik breek er een paar af. Niet meer bloemen als nodig om mijn dankbaarheid en vriendschap in een florissant statement aan te tonen en te bekronen.

Ik maak alweer de weg omhoog. Echter deze keer niet via boomgekletter. Ik doe dit op een geheel eigengereide methode. Met enthousiasme ruik- en kijk je naar de door mij aangeboden bloemen, om deze daarna smakelijk te verorberen.

In deze flora en fauna pracht ben jij gelukkig en voel je je thuis. 

Long blond animal ik heb je gevonden, ik laat je achter in je habitat want dat hoort ook zo.


zaterdag 14 november 2015

Stairway to heaven‏

Jacco en ik zijn blijven steken op 48 fotoblogs tot dusver. Hij heeft nog twee verhalen van mij in zijn warme portefeuille. Eigenlijk een blog-foto. Het lezerspubliek is andersom gewend door onze foto-blogs. Soms moet je husselen en iets nieuws uit proberen. Jacco heeft toegestemd. Zijn partner Sonny moet nog ff schieten als jullie begrijpen wat ik bedoel; shoot to explore en niet to kill. Als de tijd er rijp voor is en geen moment eerder. 

Volgende week voor de bijeenkomst van het meldpunt PTSS in Rockanje heeft Jacco een dijk van een foto uitgezocht. De foto laat een leven zien na PTSS, bestemd voor lotgenoten. Meestal triggert Jacco mij en dan vat ik mijn levenswandel in letters samen met een open mind en/of fantasiegevoel.

Gisteren heb ik de foto voor het eerst gezien. Ik heb meteen een liedjes in mijn hoofd, Stairway to Heaven van Led Zeppelin. Ik zal een aanloop nemen om mijn gevoelens in een letterval te laten samenkomen. Wie weet lukt het mij om het juiste gevoel over te brengen. De emulsie zal deze keer zijn ptss – stairway – Led Zeppelin -Jacco – Sonny!

Ik heb de foto doorgedraaid tot op zijn kop en grof motorisch bekeken vanaf een afstand maar ook verkleind tot het formaat van 2 x 3 cm ongeveer. Ik zal dan ook klein beginnen. Want gevoelens beginnen nu eenmaal klein, miniem maar kunnen groots uitgroeien tot mentale ziektes die persoonlijke werelden kunnen doen omvallen.

De te kleine foto toont een grijze substantie in het midden lichtjes, warm en gesouffleerd door donkere tinten ter bescherming aan de randen en buitenzijden. In het midden zie ik een gezicht opdoemen van een persoon met veel leed op zijn of haar gezicht. Ik zou bijna zeggen een strak en mooi excentriek vrouwengezicht met een verdrietige expressie en zeeën aan opgedroogde tranen.

Je kunt dit alleen zien als je het überhaupt wil zien met een zoals ik al zei, open mind of met een goeie leesbril op de juiste sterkte! Dit gezicht lonkt slechts en alleen helden in de knel met een groot hart en gevoel als een lorelei, naar zich toe. Bijstand heeft bij deze doelgroep nog nooit het gewenste effect opgeleverd.

In hun struggle for life en erkenning zijn zij verdwaald geraakt in een brij van regels en verantwoordingen die zij niet aankunnen. Zij lijden in stilte samen met hun gebroken gezin en kinderen direct naast hun op de te hoge barricaden van eensgezindheid en grote onmacht gevoelens.

De imaginaire lorelei op de foto voelt aan wat er mis is op deze wereld maar vooral op micro niveau voor het individu dat keer op keer tegen de muur van onbegrip en ziekte aanloopt. Deze willen slechts en alleen maar een gemeengoed; hun gezondheid en werkzame leven terug. Niets meer. Dat is toch niet teveel gevraagd.

Ik schreef het al. Het gezicht in de te kleine foto lonkt als een lorelei maar dan een van uitsluitend goede intenties. Doelgroepers lopen vol vertrouwen en ongewis van wat er te gebeuren staat naar haar toe. Bij haar gekomen blijkt het onzichtbare vrouwengezicht verdwenen. Bomen staan als piketpaaltjes op de teweeggebrachte gevoelens. De invitatie om verder te lopen en mentaal te zwoegen blijft recht overeind. 

Er is een weg maar, waar is de weg. Robuuste bomen als piketpaaltjes effenen deze weg naar mogelijk herstel of good vibrations voor de ziel, aangevuld met de vitaminen AD en frisse lucht. De weg is normaliter onzichtbaar, behalve voor helden in de knel.

Het bladerdak van menige struik of boom maakt alles tot een pittoresk ondoorgrondelijk geheel dat eenmalig is. Zolang als het fotoshot van Sonny. Daarna is alles weer anders. Door de wind, de stand van de zon of de seizoenen.

Wat blijft zijn de nare herinneringen en de menselijke wil om verder te gaan. Echter voorbij de bomen-piketpaaltjes zijn een paar heuse trappen uitgehouwen of geplaveid, die helden kunnen wegvoeren uit deze grijze donkere brij.

De trappen kun je bewandelen of niet. Je kunt de aangewezen richting volgen of niet. Dat ligt aan jezelf en aan de situatie waarin je verkeert. De doelgroepers die ik omschreven heb zullen de trappen nemen. Zij zijn in een dal en dieper kunnen zij niet zinken of gaan. Voor hen is er maar een weg, omhoog uit de grijze brij met piketpaaltjes zoals op de foto.

Dan pas zullen zij zien en voelen dat ik, de foto te klein heb geobserveerd. Zij zullen de foto op hun eigen manier en wijze waarderen op ware grootte en pracht. Een verloren- maar wel voor eeuwig vastgelegd moment door Sonny, een onbeduidende tel of stap ergens overheen in de kosmos.

In het rijtje heb ik de naam Led Zeppelin genoemd. Een band die begonnen is in 1968. Direct na hun eerste song slaat de twijfel en onbegrip toe. Ze hebben dan nog niet deze roemruchte naam. Echter de drummer is negatief in zijn bewoordingen. Hij voorspelt dat de band "would go down like a lead balloon" (zal neerstorten als een loden ballon). Voilà, een naam voor een superband is geboren.

1968 een jaartal waarin de Vietnam oorlog heet van de naald is en progressieve rock en songs de manschappen in Vietnam een warm hart onder de riem steken.

Lotgenoten PTSS veel sterkte.


maandag 13 juli 2015

Poppy appeal


Dagelijks passeer ik op mijn fiets ontelbare bermen, paden en zijkanten van wegen. In juni en juli elk jaar weer opnieuw is het hoogtijd van wasdom. Het groene- en gele onkruidveld overheerst op deze desolate onverzorgde plekken. De laatste tijd zie ik weer de kruiden en de planten van vroeger in mijn jeugd. Zeg maar toen er nog niet met vergif gespoten en overmoedig machinaal plat-gemaaid werd. Deze ontluikende kruiden krijgen nu de kans om te leven en te prachten. Ik noem het liever wild groeiend ongeremde speelse creaturen in de dop die, hun wereldse frêle weerga nog niet kennen. Je moet het wel willen zien anders heeft het geen nut. Al ziende blind!

Wanneer je de kruiden met rust zou laten dan zullen zij allemaal de oppositie omverwerpen en iedereen verblinden met hun hemelse kleuren en magnifieke bloeisels richting zon. Meerdere oogstrelende aura’s van blauwe, gele, paarse, roze, scharlakenrode en andere beautiful tinten zullen ieders belevingswereld oprecht zinnenstrelend laten opbloeien. Dit in tegenstelling tot de saaie onfortuinlijke bermen, de afvalputjes van de wereld en de natuur die onvervalst om aandacht en water en genegenheid zullen blijven roepen. Of een modieuze knipbeurt.

Dan zie ik de foto van Jacco en Sonny van klaprozen. Een palet van scharlakenrood accentueert tussen de groene gedweeë achtergrond tot een melodie van verdraagzaamheid en latente geschiedkunde.

De bladroos bloeit op lange ranke stelen in de bladoksels die meewarig mee wiegen met de jaargetijden in hun geval de zomerse wellevendheid. Strelingen voor mijn ogen elke dag weer opnieuw. Ik weet ook waarom ik klaprozen zo mooi vind, namelijk door hun symbolieke overwaarde. Daar kan geen hypotheek tegenop!

Het mysterie van de klaproos is eigenlijk heel vreemd. Vroeger werd gedacht dat de plant groeide op de plaats waar iemand vermoord was en dat het bloed door de plant werd opgenomen en bewaard in de bloembladen. Daarom dacht men dat dit de oorzaak was van de vele klaprozen op het oorlog slagveld. Dit is echter een sage en een averechtse fictie. Maar, heel soms komen fictie en werkelijkheid nader tot elkaar in bloei.

Deze fictie van de klaproos heeft geleid tot het meest neutrale en internationaal verspreide symbool voor de in de Eerste Wereldoorlog gesneuvelde geallieerde soldaten aan de IJzer, in België.
Na de wapenstilstand hebben vrouwen in navolging van elkaar altijd een klaproos gedragen en fondsen geworven. De opbrengst ging naar de weduwen en kinderen van de gesneuvelde soldaten en naar invalide soldaten. Deze acties kregen navolging in andere Europese landen, waaronder Engeland.

Op de dag van vandaag bekommeren non-profit organisaties zich om de oorlogsslachtoffers en hun nabestaanden van the Great war 1914-1918.

Op de jaarlijkse klaproos dag herdenking mocht ik dienst doen en heb met veel respect mijn best gedaan ter eer en glorie van de miljoenen slachtoffers die deze oorlog gekost heeft. Zij mogen niet vergeten worden. De doedelzak pipers in de grote kerk in Sittard onderstrepen de belangrijkheid van poppy appeal tot in de lengte van dagen.

zondag 28 juni 2015

Cat on a hot tin roof



Er is momenteel in Amerika een reclame cat die mega populair geworden is via twitter en facebook. The real Grumpy cat heet de zielige cat. Leuk dat deze cat met haar melodramatische uiterlijk boekdelen spreekt die verder zijn onderstreept met leuke slogans die voor vele AHA momenten zorgen en de lezers aan het denken zet.

Grumpy cat is pas geleden aanwezig geweest bij het openen van een restaurant. Duizenden mensen stonden er in de voet-file om samen met hun idool, Grumpy cat, op de foto te kunnen. Of ze ervoor hebben moeten betalen dat weet ik niet.

Diermishandeling of dierkwelling voor geldelijk gewin, het zou zomaar kunnen. The rich and the poor in een nieuw wanstaltig perspectief geplaatst. Stel je voor je moet elke dag opnieuw met duizenden blije fans op de foto. Je zou er bijna Grumpy van gaan kijken. Opgepakt worden door mooie en lelijke mensen. Intussen zitten de asielen in Los Angeles vol met lieve katten en honden. De euthanasiespuiten zijn er niet aan te slepen.

Grumpy cat is de bekendste cat uit de USA. Groter dan alles en iedereen. Zo worden dus voor economisch gewin sterren geboren en uitgebuit.

Dan is er in Nederland toch een andere benaderingswijze. Nuchter en natuurlijk en iets minder aaibaar. Aaibaarheid alleen maar als het kan of mag, tenzij!

Sonny heeft weer in de aanslag gelegen en heeft een daktijger geschoten onder het wakende oog van Jacco. Zonder bloedverlies. Alleen maar voor de lens. Deze daktijger is lief, vriendelijk en snel. Hij bewaakt zijn domein en kijkt uit hoog over de daken. Hij telt de dakpannen. Hi is elke dag opnieuw in de weer om “zijn” fort te verdedigen tegen het kwaad van buitenaf. Meestal binnendringers als vogels en muizen. Daar kan hij niet tegen. Hij heeft schutkleuren variërend van bruin tot zwartkleurige ruwe haarborstels.

Naast de haarwortels zijn een paar prachtige groene sinistere dodelijk ogen –als het moet- ingeplant die de wijde omgeving blijven verkennen op naderend onheil. Onbaatzuchtig als geen ander, wijkt hij slechts voor een paar dagen uit naar elders.

Meestal is dit in de Sinterklaastijd wanneer de schimmel en Sint er bovenop de dakpannen van talloze huizen betreden als een wereldkampioen boksen die geen tegenstand duldt. Dan zwemt deze cat mooi mee met de stroom en houdt zich afzijdig en op veilige afstand.


Maar met zijn green eyes blijft hij toch de boel onvermoeid monitoren. Gemakkelijk zat voor hem, vooral als er andere sporen in de dakpannensneeuw achterblijven dan paardenhoeven.

woensdag 17 juni 2015

Blue eyes



Gelukkig daar ben je dan, hiep hiep hoera. Een prachtige nieuwe wereldburger. Het heeft lang geduurd, maar dan heb je ook wat, kijk maar naar deze betoverende foto. Deze unieke kleine zorgzame dreumes gaat het menselijke verschil definitief wel maken. Daar is iedereen van overtuigd.

Blond zijdezacht haar, prachtige ogen geaccentueerd met mooie wimpers. De ogen zijn nog pril, onschuldig, aandoenlijk en betoverend. De koele aandoenlijke blauwe bewakers van deze babyziel zijn nog niet verhapstukt met indrukken die wij met zijn allen dagelijks op het netvlies gebrand krijgen en waarmee wij besmet of in het laatste geval ongeïnteresseerd raken. Het Ligt er maar net aan hoeveel beroerdigheid je aankunt voordat je afschakelt om je eigen sociale menselijke maat te nemen.

Deze kinderlijke ziel is fortuinlijk gezien nog onbedorven, vrij van geest en denkt slechts en alleen maar aan de warmte die zijn ouder(s) haar geven, de warme geluiden die zij hoort en herkent en haar knusse argeloze omgeving.

Iedereen verandert positief wanneer men oog in oog komt te staan met dit levenswonder. Waarom?

Zo klein zo fragiel zo hulpbehoevend zo lief en zo hulpeloos. De enige kracht die een baby heeft is lief zijn en lief gevonden worden en de taal, de cultuur willen leren en kleine stapjes willen maken. Yaba daba doo. Dat zou iedereen weer opnieuw willen meemaken. Een nieuwe start in het leven. Wat zou er dan mogelijk positief veranderen? Wie zal het zeggen, een genoeglijke vraag!

Mogelijk krijgt de een of de ander zelfs een deja VU met de eigen kindheid uit lang vervlogen tijden toen s’ werelds geluk nog heel gewoon was. Veel liefde, vrede en ietwat minder materialisme, wat op de dag van vandaag ondenkbaar is.

Een persoon met lichtblauwe ogen wordt echter vaak als eerlijk en betrouwbaar gezien. De kleur blauw staat voor de hemel, voor het goddelijke.

Deze baby kanjer gaat naar mijn idee het verschil maken, al is het maar voor heel eventjes, heel lief alleen al als gedachte. Laten we deze blue eyes warm blijven koesteren, ook alle anderen met mooie andere ogenkleuren.



vrijdag 12 juni 2015

HARON, schepper van wolken



Haron het lijkt erop dat je aan het vliegen bent, nee je glijdt door de lucht en doorklieft deze midden door in kostelijke stukken. Waar je bent gegleden of gevlogen daar sluit de lucht zich weer sereen als een vlecht in elkaar eender als de wijze van samenvloeiend water. Los maar ook een dynamisch geheel, zonder weerstand.

Water en lucht op hun beurt kunnen een prettige thermiek, dynamiek en ongekende hemelse krachten oproepen. Ze kunnen geluk brengen maar ook verderf en vernietiging. Het ligt er maar net aan.
Lucht is nog gratis en voor niets en dat moet zo blijven. Gebruiken en gebruikt worden. Een betere zinsnede is het woord pro Deo. Want Haron je bent als een ware Deo.

Een koning die nu mijn gedachten aanspoort om op papier dingen te benoemen. Sommigen noemen deze uitingen fantaseren. Of zit er toch een reden in verborgen waarom ik mij aangespoord voel.
Sommigen zeggen dat toeval niet bestaat, kennelijk nodig om de symbiose van onze fotoblogs te versterken. Pro deo puur en alleen om ons foto en schrijfplezier te bevorderen, dat dan weer wel!
Weer toevallig of expres ligt Sonny in de aanslag onder regie van jou Jacco. Om op het juiste moment te worden ingezet om memorabele momenten te vereeuwigen. Voor plezier en om dit plezier onbaatzuchtig te kunnen delen met anderen.

Haron en dan pomp ik mijn fantasie een beetje op; jouw vleugels zijn als spatels die vormen kunnen maken. Je vliegt omhoog want het gras onder je oogt natuurlijk evenals de verdere aardse begroeiingen. Hier is geen speurzin nodig om ergens iets te moeten bijwerken. De natuur is altijd perfect, hoe imperfect zij ook is.

Echte schoonheid zit in het leven en dood gemodificeerd en slechts voor een kort moment schittert zij in haar lichamelijke bestaansvorm. De dood ten slotte is de poort naar nieuw leven maar ook naar het ontastbare, onze liefelijke herinneringen voor eeuwig.

Jij Haron, vliegt op naar de zon als een vlees verworden Icarus. Alleen zullen jouw vleugels niet vergaan want zij zijn niet uit doods slap materiaal opgebouwd. Jouw vleugels die ik graag spatels noem, zijn aangenaam levend artiestengerei. Zij doorklieven de lucht en vormen bonkige donkere wolken om tot aangename luchtige beeldhouwwerken in de vorm van kuddes schapen. Jij zorgt ervoor dat wolken niet aaneen geplakt doelloos ronddrijven. Jij zorgt ervoor dat de bron van leven
lekker met hen mee kan reizen en de aarde met zonnestralen kan worden getoucheerd. Dat is pas een wonder. Het wonder van nieuw leven als een perpetuum mobile van de lieve- maar vaak ook gruwelijke seizoenen.

Jij Haron hebt het goed met ons voor, dankjewel dat je bestaat.

PS: In Sittard praten we een beetje anders. Ik zal ons dialect kort fonetisch weergeven. Lezen mag maar hoeft niet als dit hoofdbrekens oplevert.

Bie us in zitterd kalle en schprehke veer un bietje angesj. Leehs maer wieer. As ich effekes kiek nao sien parmantige figur dan wehr ich schtill. Zoget schoans zuus se niet elke daag. Dit exemplaar is bie us in het Hollandsch ein van de sjoonste veugel die veer kenne. De schnavel is als de punt van un schnell vleigtuug. Siene ranke nek is volkumme aerodynamisch. Dao achter sien geschroomleinde body met vleugels daoraan vas die so wiedt fladderen as het aug reikt. Dan sien landingsgeschtell dat is neit ingetrokke maar nao achter verwirkt in de schtaart. Veur het geval dat er unne aanval van achtere kump. Dan kennt er sich teminste wehre, toch!


(Ane Brun words)

donderdag 4 juni 2015

Mieren


Daar loopt hij op 8 poten op een gigantische ronde houten ondergrond. Stevig boven de aarde uittorenend op pijlers zo hoog als zijn ogen maar kunnen reiken. Hij of zij is een werkmier. Het hout en de pijlers vertegenwoordigen een solide mensentafel. Daar bovenop staat een porseleinen schotel zo groot als de halve wereld waarop een snee brood zo groot als een voetbalveld ligt te wachten op mijn verorbering.

De snee brood is volgestort met chocolade boomstammen, hagelslag. Dit alles is immens en adembenemend vanuit het perspectief van deze petieterige mier.

Dan zie ik hem lopen op de tuintafel. Hij loopt kriskras op zoek naar iets. Zijn reukorgaan, daar is niets mis mee. Zijn antennes zijn volop geprojecteerd op voedsel vergaring. Angst is niet in zijn DNA geprojecteerd. 8 poten hiermee wordt zijn prille torso op indrukwekkende wijze verplaatst als een ware Spiderman die over daken, gebouwen en flats springt, kruipt en vliegt.

Zo ook verovert deze Mighty Ant, mijn tafel. Dan dendert er een chocolade boomstam naast hem neer. In massa een veelvoud van zijn lengte en gewicht. Geen deuk in het houtwerk want de consistentie van hout en chocolade zijn in geen enkele verhouding met elkaar qua impact of soortelijk gewicht. Het kriskras lopen gebeurt niet zomaar. Systematisch analyseert deze mier dit onbekende terrein op voedseljacht.

Dan brengt zijn systematiek hem bij de chocolade boomstam. In een beet uit mijn brood eet ik gigantische hoeveelheden hiervan op en spoel ik deze weg met koffie voor mannen. Zwart en zonder toevoegingen van zoetheid of andersoortige romigheid. Zonder lepel, puur.

Dan volg ik de miezerig krachtpatser. Hij loopt naar de boomstam. Tilt hem moeiteloos op met zijn voorste 2 poten en draagt de stam minutenlang onvermoeid rond op de tafel. Hij is geslaagd in de dagelijkse missie van voedsel vergaring. Alleen de infra structuur speelt hem hier en nu parten. De tafel wordt bijna een altaar. Ik verlies hem uit het oog want hij kruipt systematisch verder over de tafel zonder pauze of onderbreking.

Ik lees verder in mijn krantenpagina, eet het voetbalveld brood op en spoel dit weg met de vloeibare zwarte melange. Het is zondagmorgen. Het is lekker weer, een beetje benauwd maar wel aangenaam.

Nadat ik weer terug kom aan tafel met mijn volgende kop zwarte melange is de chocolade boomstam verdwenen van tafel. De mier is ook foetsie. Dan zie ik de boomstam op de vloer van mijn terras liggen. De mier kruipt via de enorme tafelpoten omlaag en beneden gearriveerd gaat hij door met slepen aan de boom stam. Weer moeiteloos. Dan zie ik hem en zijn vracht uit mijn zicht verdwijnen. Hij is op weg naar huis naar zijn soortgenoten. Geen hebzucht maar overleven. Hij pakt alleen mee wat hij kan dragen. Niets meer.

Ik denk niet dat hij thuis ook maar een bedankje krijgt. Dat behoort hij gewoon te doen, het is zijn werk. Ook dat is kennelijk geprogrammeerd in zijn DNA onder zijn chitine pantser.

In verhouding is deze mier, de lichtste en sterkste krachtpatser maar ook de meest onbaatzuchtigste, die ik ken. Ook hij zal oorlogen met vijanden uitvechten om te overleven, ook zal hij wreed kunnen zijn indien nodig.

Maar na de overwinning gaan mieren verder met de orde en de waan van de dag om te overleven. Dit in tegenstelling tot ons mensen, toch!

maandag 25 mei 2015

The scent of a woman


Jij arrangeert de wereld om je heen zonder dwang, want daar ben je een veel te vredelievend wezen voor. Jij vraagt niet veel maar geeft veel terug aan iedereen in je omgeving. Een lach, een kwinkslag, een guitig fronsende blik, en altijd die onontkoombare uiting voor beweging buiten in de frisse lucht in de sociaal gemaakte wereld.

Het begint allemaal op het moment dat je heel klein opgenomen wordt in dit liefelijke gezin. Heel snel zindelijk en altijd weer die ontembare wil om naar buiten te gaan om de wereld te verkennen. Van een klein nietig wezentje, groei je al snel uit tot een mooie ranke slanke dame met een prachtige getinte kleur. Je bent krachtig, slank, snel en voor sommigen haast sensueel.

Je gezicht dan, jouw amandelkleurige ogen staan vredig in een ietwat melodramatisch gezicht. Je tanden blinken en schijnen in het zonlicht in een mooie witte verblindende tint. Je slanke tengere hals vormt een mooie overgang naar je mooie gestalte. Kortom een naturel beauty.

Je doet veel om je figuur en conditie op peil te houden. Dat zit kennelijk in jouw onverwoestbare genen. Nu ben je volwassen en aan de beurt om leven zoals het is, door te geven. Dat merkt iedereen om je heen. Je bent klaar, in topvorm. Het moment dat het tijd is om nieuw leven te creëren is aanstaande. Jouw levensgezellen zijn daar getuige van.

Jij wacht geduldig af tot het zo ver is. De hormonen veranderen voortdurend je lichaam alsof je in een wilde achtbaan zit. Water dan! Als een stilistische dame houdt jij van geregelde lichaamsreiniging en wasbeurten.

Sonny is getuige van deze wasbeurt. Als een slanke den spring je over het water. Een van je ledematen komt ermee in aanraking. Het water merkt jou op en vormt welkome uitnodigende kringen. Ook het water is klaar voor jou. Jouw body ten slotte vormt een mooi schaduw silhouet erboven. Het lijkt wel of je eroverheen kunt lopen, helemaal gevangen in dit ogenblik, flying, safe and sound.

De plons in het water kan ik niet horen, maar die is er wel. Na jouw spontane wasbeurt kringt het wateroppervlak blij om je heen tot ook de laatste de waterkringen wegebben en het water haar rijen weer sluit tot een rustgevende stille indringbare massa.

Thuis heb je het nieuwe leven al ontvangen, het zal pas blijken als de geboortekaartje de deur uitgaan. Jouw conditie, kracht en beauty zijn niet helemaal debet aan de amoureuze bejegening die je ten deel is gevallen.


Nee, het is veeleer, the scent of a woman

vrijdag 22 mei 2015

Roos of Rosa


Kun je je naakte bestaan wapenen tegen naargeestige invloeden van buitenaf? Zit er mogelijk iets in je genen opgeslagen om weerstand te kunnen bieden?

Ja, ik zie het al, je bent tot op je tanden bewapend. Op je slanke ranke lijf en nek zitten stekels die venijn spuien en zichtbaar leed toevoegen aan onverlaten die binnen jouw meest dierbaarste persoonlijke afstand durven te komen.

Jouw groene bladerpracht geeft een meer dan voortreffelijke beschutting en voeding aan jouw aard en bloeiwijze. In een lieflijke omgeving zal je ontpoppen tot een begeerlijke koningin, niet in een hiërarchische verhouding maar in een meer humanere setting met de wereld rondom je.

Jouw sierlijke lichaam is niet broos noch hard maar lenig en wiegend. Ik noem je Rosa, je bent fris, fruitig, knapperig van meebuigend groen dat net sterk genoeg is om je bloem, je kind, te dragen. Jij neigt graag mee in de richting van de wellevendheid, echte beauty van binnenuit en democratie.

Helaas blijft jouw pracht niet ongezien. Je bent verworden tot een economisch verhandelbare attractie van anderen die jouw solitaire aanwezigheid niet willen sparen. Menselijke robotachtige mechanieken knippen op het juiste profijtige moment jouw navelstreng en vastigheid met moeder aarde meedogenloos door.

Jouw geschreeuw in stilte wordt door niets en niemand gehoord. Je wonden worden afgeblust met een zee van water. In deze stervende zwanenzang zal je nog korte tijd flonkeren en schitteren. Je bent een offer van de tijd dat tentoongesteld zal gaan worden in een vaas of anders.

Je buigt je hoofd al. De economische prosperiteit heeft voorzien in een oneindige reeks van nakomelingen die net als de slachtdieren opgehokt worden tot hun laatste minuut, niet in vrijheid maar in gevangenschap.

Je brengt in je doodstrijd nog net vreugde en tegelijkertijd rouw naar voren. Jouw bloemen zullen zich nog een keer oprichten en fier het aardse bestaan verlaten. Vaker vluchtig geworpen op een zerk om dierbaar gestorvenen te vergezellen op hun tocht naar hun laatste vredige rustplaats.

Een strijd van leven en dood, net als in vele oorlogen, waarin ook alles toegestaan is.

Jammer, het is nooit meer stil ook niet voor minimaal 2 minuten,

Common sense is a flower that doesn't grow in everyone's garden

maandag 27 april 2015

Yellow bird


Sonny ligt in de aanslag. Een prachtig donker vliegend mechanisch aangedreven silhouet tekent zichtbaar af tegen de horizon.

Alsof een bij kan en mag landen op een geelsappige stralende volrijpe zonnebloem vol met de grootste rijkdom op aarde, nectar. Niet zozeer de nectar maar het principe van bij–vangst, de te verspreiden bloembloesem de ultieme bezorger van nieuw leven in de flora- en daardoor ook in de faunawereld. Klevend aan de haartjes van de nectar snuivers en daardoor wereldwijd verspreid als een perpetuum mobile.

Het lijkt alsof zicht, wind en weerstanden worden op gepaste afstand gehouden door ontluikend groen aan zware takken van gezonde loofbomen. Zonder bijen geen leven op aarde… dit is sowieso genetisch en erfelijk bepaald sinds het begin van leven.

Helaas zijn deze gedachten abuis. Het is geen bij op de foto noch een sappige zonnebloem. Het is de zon die de aarde verkent op luchtbewegingen dit keer. Mechanische luchtbewegingen van vliegtuigen. Dat is op de dag van vandaag geen sinecure meer.

Mechanische fouten zijn de uitzondering op de regel. Hardvochtige mensenhanden van een zieke geest hebben beoogd en doorgevoerd dat een liefelijk humaan vliegtuig tegen een bergtop is vernietigd inclusief alle dierbare inzittenden. Niemand heeft de afschuwelijke ramp overleefd.

De foto brengt mij terug in herinnering aan het neergehaalde vliegtuig boven de Oekraïne. Men is nog steeds aan het zoeken naar sporen van overledenen. De oorzaak –mechanische schietbewegingen met zware explosieven - is breed uitgemeten in de media. Een forensisch expert heeft zijn mond voorbij gepraat. En is ontslagen door de Minister omdat hij de vermoedelijke oorzaak heeft durven te noemen, die iedereen al tijden weet en kent.

Een axioma, lees een aanname, nog steeds terwijl het bewijs meer en meer stapelt. De ongelukkige verbale actie van deze expert wordt politiek als incorrect beschouwd. De gevolgen voor hem zijn funest.

Het slecht en alleen toegestaan om de daders THUGS te noemen en breed uit te meten in Europa door een Nederlandse politicus. Het brengt mij in herinnering terug naar de ramp met de MH17. Ook toen hebben zaken onbewust en gevoelsmatig fout uitgepakt.

Ik heb er destijds iets over geschreven.

1 minuut
Dan koerst de zilveren Australische vogel richting Eindhoven op de afgekondigde dag van nationale rouw. Hij landt en wordt ontvangen met de hoogst mogelijke aanwezigheid van overheid, militairen en familie.

De landingsbaan is aangedikt met een laag van respect. De motoren worden stationair draaiende houden tot klokslag 16.00 uur. The Last Post klinkt uit een schallende trompet en bezorgt heel Nederland de koudste rillingen ooit. Militairen lopen in gelid in de buik van deze ijzeren vogel.
Ouderen, kinderen en families komen terug van wat hun vakantie had moeten zijn. Zij hadden zulke mooie vooruitzichten. Hun dromen, leven en toekomst werden abrupt beëindigd door een raket.
16.00 uur, ook mijn vakantie begint. Voor mijn gevoel op dat moment bijna een macabere vergelijking.

De meldkamer-man politie regisseert voortreffelijk 1 minuut stilte in onze politieregio.
Dan denk je heel even in gedachten dat de wereld stopt met draaien. Echter na deze belangrijke minuut blijkt dat politiemeldingen voor 1 minuut in de wachttijd zijn gezet. Ze worden hierna weer uitgedeeld aan de uitgaande surveillances.

Business as usual. Ook dat schijnt belangrijk te moeten zijn, net nu! Jeetje

De moedwillige rampen door de mens zelf aangericht volgen elkaar op in een ijltempo tegenwoordig, vele malen erger dan de plagen in Egypte uit de Bijbel. Dat zal nooit wennen, inhumaan ten top. Vol met afgrijzen zonder enige barmachtigheid.

zaterdag 18 april 2015

Lieve heer toch!


Het valt mij regelmatig op dat vooral in het voorjaar aparte brisante types mijn pad kruisen met flamboyante uitspattingen in kleuren- en fleuren prachten, van bomen tot planten en insectensoorten. Hun levens lijken de wulpse lente- en overige bronstige tijden in te luiden.

In de natuur hupt van alles als het gras twee kontjes hoog is, er zijn er die van burlen houden met hun Bambi achtige ogen en liefelijke bruine schutkleuren. Lammeren blaten in hun zwarte en grijswitte kleuren achter hun moeders aan in de kleine groene steppes tussen de afrasteringen.

De mens doet ook mee. Vooral die van de 50+ in de tweede jeugd met ronkende motoren, bolides met open daken, in en out prachtig gestyld. De rest voelt de adrenaline van de natuur en trekt de volume knoppen open van hun getto soundblasters want hun keus is de beste en iedereen moet er vooral getuige van zijn, ondanks hevige oorpijnen en migraine die e.e.a. met zich mee schijnt te brengen.

Jacco dan, hij heeft een nieuwe camera, pentax opzij gezet en met nog scherpere finesse jaagt hij op plaatjes zoals de holenmens vroeger op zijn prooi in vlees of vrouw. Daarbij een spreekwoordelijke knots in zijn slaghand vasthoudend.

Dan wordt een vliegende (red-hot) schone fotografisch geschoten. Haar vormen zijn wulps, rond, uitdagend, oogstrelend maar vooral verblindend. Zij vliegt bekoorlijk in de rondte op zoek naar voedsel en voortplanting. Onder haar harnas zit haar vliesachtige bustehouder of onderkleding als een ware beschermlaag tussen lichaam en harnas. De vliesachtige armen maken dat deze schone kan opstijgen en rondvliegen naar de mooie affaires in deze wereld die er voor haar toe doen.

Haar gezicht is lieflijk zwart geschminkt met accenten en contouren die je met het normale blote oog niet kunt zien. Een geraffineerd gestroomlijnde visie met een robotachtige blik in de ogen. Doe dat maar eens na met de menselijke mascara en oog make-up. Haar lippen zijn zwoel klaar om toe te happen, te kussen of te bijten indien nodig bij vliegende macho soortgenoten in aantocht. Zij bepaald de amoureuze kant op haar tijd en voorwaarden. Hey mannetjes geduld is hier een schone zaak en op zijn plaats.

Ik herinner mij plots dat een dergelijke liefelijke dame in aantocht op mijn armen is geland een zomer terug. Passie, onbeantwoorde liefde of lust kon ik toen niet ontdekken. Wel heeft zij mijn arm als een catwalk gebruikt. Ik heb haar laten begaan in haar oogstrelend korset met zwarte punten. Ik heb me nog bedacht dat of zij door een hagelgeweer zou zijn aangeschoten maar de 7 zwarte stippen zijn als een emaillen laag ingesmolten in haar harnas. Zij is ge-catwalkt zonder ontberingen met een
zinderend applaus in stilte, van mijn kant. Ik heb haar met plezier bekeken en geen strobreed op haar pad gelegd. Volgens mij een tevreden beestje tot dan toe.

Plots heb ik een venijnige steek gevoeld. Mijn vlees is kennelijk meer dan welkom geweest als voedsel tussen haar kaken en andere bijtmiddelen en afgeroomd met haar bijtende pies. Ja, dat kunnen deze liefelijk ogende beestjes als geen ander.

Zij heeft in ieder geval genoten op mijn catwalk en als dank heeft zij haar pijnlijke sporen in mijn vlees achtergelaten. Waarom? Voor haar en weet en voor mij een prangende vraag. Op het moment dat ik haar venijn heb gevoeld is zij opgestegen naar grote prettige hoogten om te doen wat lieveheersbeestje nou eenmaal doen. Wat? ik zou het niet weten.

Nu is het weer tijd voor deze beestjes. Ik vind het moeilijk om er lieveheer voor te zetten. Misschien willen ze de mens laten voelen wat alleen de mens zoal vernietigen kan of zo! In stilte in het minieme klein, als statement.

vrijdag 3 april 2015

The thin blue bird




Deze foto heeft alle aspecten van het leven en de dood in zich. Globaal beschouwd een mooi plaatje. Maar er is meer te zien. De strijd van schaduw en licht geeft fraaie effecten. Het is een remise die zowel donker als ook licht zou kunnen uitpakken. Het licht, in deze setting een positief getint gegeven, begint toch de overhand te nemen. Takken van bomen richten hun vingers en statuur op in vol ornaat richting levenskansen die het licht van de zonnestralen naar hun toebrengt. Licht brengt leven maar ook mooie pittoreske stillevens zoals in deze opname gevangen, voor eeuwig, gelukkig.

Het water is in beweging, de kringen aan het oppervlak geven de mobiliteit aan. Het deint, het stroomt, het stript het grauwe leven. Dit water haalt de grauwe kleuren van het najaar, de winter weg om plaats te laten maken voor een sprankelende natuur, groen en bloei in welige verslaafde vormen met een onverstaanbare aanlokkelijke stem als van een oogverblindende lorelei. 

Het water is al gedeeltelijk opgezogen in de reeds verzadigde bodem, af en toe is te zien dat wortels en ander bodemleven blootgelegd worden voor de camera. Jawel hoor, de stompjes en houtige knarrige levensvormen doen ook mee met the earth survival of the fittest ook nu in 2015. Ook zij komen boven drijven!

Yep, de winter is voorbij want in het water zwemt, drijft en krioelen allerlei eetbare levensvormen. Het jachtseizoen is zonder aankondiging, geopend. Dat is iets voor de mens om dit te regelen per edict. De natuur weet sowieso hoe laat het is en wat fair play echt betekent. 

Er wordt weidelijk gejaagd op mals groen en nieuw leven in het water of aan de rand ervan, en niet anders. Het persoonlijk gewin is overleven door slechts datgene te eten wat nodig is om te overleven in de pikorde van de voedselketen. 

Dan de jager. Deze waadt met steltachtige poten gewiekst en kundig als een sluipmoordenaar door het enkelhoge water, onhoorbaar, rustig en loert als een predator op zijn kans.

Het leven onderaan de voedselketen heeft deze keer geluk. Pentax maakt ietwat meer herrie dan wenselijk is. The thin blue Bird, een oogstrelende creatuur spreidt zijn machtige grote vleugels en vliegt gracieus maar hongerig op en weg van de camera maar niet voordat de vogel gevangen is in deze opname, die geen pijn doet. De kleur blauw van de reiger past ook precies in dit meesterlijke plaatje, letterlijk en figuurlijk.


Gelukkig de zomertijd is al ingegaan.

dinsdag 24 maart 2015

Luctor et Emergo / Heroes and PTSD


On twitter I see a message from a fellow police officer, come by. It is no cheerful message, the tekst: “Still much to do! By backlogs are many officers on the waiting list for PTSD treatment”


This twitter message brings me right back into my memory of my first encounter with Jacco Bezuijen, a police officer with PTSD who has willingly worked along in television program; "Heroes in a fix." Jacco goes into this broadcast into the core of his mental existence right through the dust of honesty and humanity of serious incidents that have made him a PTSD victim.

The day after the broadcast I cycle - in my mind the story of Jacco repeats itself - on my bike to my police station to work a dayshift patrol and then out of the blue I see a squirrel crossing the road on his four feet. Next I cycle between lazy geese that lie on my bike path next to a stream, waddle and chatter. The sun shines upon me from the left as a brother in arms who lit my path and is highly enjoyable and nicely warm in humanism terms.

Jacco can’t see this picture of mine from this nature beauty in progress. Because he lives in a far of City, but twitter made us brothers in arms. But the real question to Jacco is? Could he see the little beautiful things every day as I do on this very moment? Who knows, I hope dearly he does and will do so.

Arrived at the office, I take the initiative to get in touch with Jacco by email. Probably I fail to my initiative. Because Jacco has received countless responses to the broadcast of him and his where a bouts in Copland who let to his PTSD. Many colleges’ men and women call him a Braveheart, but also desperate and wounded in his uncontrolled mind. As a matter of speech and translation to my best Dutch! Affords.

Very soon I get a very nice personal response from Jacco by email. This has led to a very nice collaboration of Jacco and me. We make some times photo-blogs of beautiful moments, experiences and life as it is to us and everyone who passes by in our eyes or the lens of Pentax his photo camera.

I like to think and say; everybody, Grab any occasion for the little and beautiful aspects of live as shows up before you as an uninvited friend. Beyond consideration enjoy and embrace in the hectic police life of every moment of every day, no matter what, at all costs.

Core: Police men and women in all shapes and sizes run unobtrusively around to help where needed, unsolicited. Described as proud, strong and proud. Happy are those who, in their team, can have these heroes. As I said, they often belong to a nondescript kind as that of gray mice. Reamers rubble of buzzing, always ready and never far away when you need them.

That is the biggest pitfall of heroes. They are people of flesh and blood brimming with emotions built up during their inexhaustible work. For many years they walk around with their mind undigested suffering, where they overstep the line over and over again.

Often to the detriment of themselves and their families that weeps silently and want another path of glory in life, just being happy and warm, but this family is not to be heard. As if a big wall stands between duty and quality family time.

Some of them unfortunately couldn’t lay off their heroic mantle and by mental plundert and force exploitation they are not ever be able to be fully employable again. So is Jacco, what a shame and personal disaster.

Often these heroes with a badge are the last man standing and refuse to throw the towel in the public RING of humanity because their job is killing them and they cannot obtain more psychical blows on their mindset. But still they are going on strong as far as they get.

Their world filled with commitment and pragmatism and donor interests collapses just as the great walls of Jericho in ancient times.

Continuing to mask their distress when mental conditions make it no longer a losing battle of society. But unhappily they once again help themselves further into the gutter of physical need.

A real hero PTSD must not have to explain him - her and the weakness. The thin blue line is hard and sometimes felled much too late and much too hard by nearby every common police officer of flesh and blood.

By their invisible psychological masquerades the tough world around them seems to see much too late that they are ill, no longer usable in police force matters. Debit it is a subcutaneous matchless monster called PTSD, which is a deadly mind-blowing monster which is secretly masters their mindset completely.

All their experience, commitment and humanity disappears under this excessive pressure. Again and again knocked out and beaten by the negative resistance in society, they are no longer upright to the badge.

Eventually they remain motionless on the scrapheap. Then it turns black before their eyes. One's own body helps them to perform their own survival mechanism. They are completely stripped and stripped of the daily heavy loads and finally they come to realize their sickness. The twilight of their eyes then. Under pressure all gets liquid or diamond. That is how it is.

Fortunately in PTSD matters, more liquids in the form of teardrops drops floats from the eyes and cheeks downhill from their faces of troubled policemen and -sisters in need, that indicate the actual situation and nothing else.

The same to our fire fighters and those brothers and sisters how are military obliged to defend our countries and the peace on earth.

Then I get more and more in touch with Jacco by social media. Even from his improvement process he wants to help people against the many-headed monster PTSD in their struggle. He writes books. He opens his heart to a human overture.

He is still there, fragile, broken as a wounded animal in distress scrambles to his feet helped by his home and especially his muse Sandra and his lovely children.

Despite that it allows him to the test he takes part in the program HEROES IN A FIX (Helden in de Knel – Holland). Nice that he does such for himself, his family and especially selflessly for other victims of PTSD. This monster always tries to make victims around good ers and diligent hard workers unexpectedly harsh and ruthless attack and breaks them.

The program Heroes in a fix opens Jacco’s open personality. Openness, sensitivity and especially his human weakness, thanks God. With trembling knees though. The Netherlands television viewers are witnessing yet another heroic act by Jacco, this time on television.

The confrontation with the parents of Thom means to him a lot. The Robocop Jacco is a superman. After his police harness is revealed a tiny person is left. An upright man.

Than humanity. His eyes glisten. They are wet with emotion, grief and injustice. These are not tears. They are die-hards.

The string that the many-headed monster to PTSD can now be unraveled from his neck. Not once, not twice, but little by little. Maybe not at all, but that is the hard struggle of life of this man.

Hopefully the little boy who wants to join the police force, can back up. Everybody grants him this.

In my neighborhood policing environment I see colleagues fail prolonged by PTSD. The police caught up with little paces to help them. But luckily help is on its way. That’s the most important effort. That means many colleagues who suffer from PTSD that will be discussed how the police leadership in the future can help them at their utmost best intentions and what work they eventually can handle yet or in the near future.

That's hard micro personal craftsmanship in a slowly process to the large backlogs. I hope with good outcome for everybody involved. But not in all cases, yet. Other samples such as graphs and figures and legislation make it a difficult trail and partly impassable.

Our colleagues with or without PTSD deserve respect and good help when this is required, from their employer.

I suddenly realize that everyone could meet PTSD on his or her path. So never say that will not happen to me! It is no man’s call. Watch out for the monster PTSD, be beware of your six!

Of course I made this blog with permission of Jacco. In my mind I often ask Jacco, what are you doing? His answer is always; Han, Luctor et Emergo.

Okay Jacco, at your own pace and own path, so I hope for you. You are struggling but I'm sure you emerges.