Hommel

Jij gespierde hoogvlieger met je vol-aderige doorzichtige vleugels. Een beetje gelijkend op een narcis. Je laat alles van jezelf zien zonder de gordijnen omlaag te doen, bij wijze van spreken. Hoogvlieger dus ook. Je bent zo zwaar behaard als een hond tegen de kou maar ook nog ergens anders voor. Daar kom ik nog op terug. Jouw weelderig haardos maakt je vooral moe in de zomer en….lui, bovendien.

Je bent eigenlijk te lui om zelf je kroost op te voeden. Seks met je partner kan nog net maar daarna lig je liever te genieten in de zon op een weelderig tapijt van geel fluwelen plantendecor dan dat je met voedsel en zo, in de weer gaat. Opvoeden laat je liever over aan anderen, vooral die met een robot achtige onuitblusbare aanpak en tergend geduld. Jij bent een meedogenloze koekoek achtige. Jij luiwammes, jij zwerver, jij schijnbare rare egoïst! Maar is dat ook zo?

Je bent log, zwaar en vooral sterk met kaken gelijk als die van een hyena. Alleen jij gebruikt je gebit om bloemen open te knippen om snel –voordat je alweer moe wordt- bij de godendrank, de nectar te geraken. Je hebt bovendien een groot lichaam, maar relatief kleine vleugeltjes. Het is eigenlijk bizar dat jij toch kunt vliegen. Je gebruikt je vleugels als helikopter rotors. Jij onmiskenbare krachtpatser, door op en neer te slaan met je vleugels ontstaan liften in de lucht die zorgen voor opwaartse krachten waardoor je toch kan vliegen ondanks je overgewicht. Ik ben bang dat je bij een drugtest door de mand valt door een structureel surplus aan anabolen toe-eigening.

Je levensbron is nectar en stuifmeel, dat je bijeengaart en in je rugzak meetorst.

Eigenlijk kan ik je geen ongelijk geven. Je wordt door de aantrekkingskracht van bloemen getorpedeerd in hun uitnodigende richting.  Hoogvlieger zei ik al. Je herkent vooral de gele- en groene kleuren. De kleuren van voorspoed, voortplanting, leven en tijdelijk levensgeluk. Jouw tijdelijk geluk duurt kortweg gepakt twee seizoenen. Daarin moet je alles doen; opgroeien, leven, verliefd raken, eten, voortplanten, leven doorgeven en bevruchten van botanica. Geen wonder dat je moe wordt. Ik zou als ik jou was ook op een geel fluwelen bloemenbed gaan uitrusten met de twinkelingen van de zon in je gelaat en op je lijf. Dat is pas genieten onder een briesje wind en deinende zalige acrobatische bloemenstengels.

Na voldoende uitgerust te zijn, vlieg je nog een keer met je machtige –te kleine- vleugels weg vanaf je droom oase en schudt je je huid nog eens uit. Het stuifmeel wordt verspreid vanaf grote hoogten.

De kern van alle leven waait uit over grote distantie, als we ons daar maar van bewust zijn.

Eigenlijk hommeles want je hebt ook vijanden van vogels, de mens tot insecten die jouw voortgang graag zouden willen bevriezen. Het stomste wat leven op aarde zou kunnen overkomen is jouw verdelging.

Zonder jouw intuïtieve inzet was er niets, helemaal niets meer, zou dat ook genetisch bepaald zijn?

Tekst: Han Tummers

Foto: Jacco Bezuijen