zaterdag 14 november 2015

Stairway to heaven‏

Jacco en ik zijn blijven steken op 48 fotoblogs tot dusver. Hij heeft nog twee verhalen van mij in zijn warme portefeuille. Eigenlijk een blog-foto. Het lezerspubliek is andersom gewend door onze foto-blogs. Soms moet je husselen en iets nieuws uit proberen. Jacco heeft toegestemd. Zijn partner Sonny moet nog ff schieten als jullie begrijpen wat ik bedoel; shoot to explore en niet to kill. Als de tijd er rijp voor is en geen moment eerder. 

Volgende week voor de bijeenkomst van het meldpunt PTSS in Rockanje heeft Jacco een dijk van een foto uitgezocht. De foto laat een leven zien na PTSS, bestemd voor lotgenoten. Meestal triggert Jacco mij en dan vat ik mijn levenswandel in letters samen met een open mind en/of fantasiegevoel.

Gisteren heb ik de foto voor het eerst gezien. Ik heb meteen een liedjes in mijn hoofd, Stairway to Heaven van Led Zeppelin. Ik zal een aanloop nemen om mijn gevoelens in een letterval te laten samenkomen. Wie weet lukt het mij om het juiste gevoel over te brengen. De emulsie zal deze keer zijn ptss – stairway – Led Zeppelin -Jacco – Sonny!

Ik heb de foto doorgedraaid tot op zijn kop en grof motorisch bekeken vanaf een afstand maar ook verkleind tot het formaat van 2 x 3 cm ongeveer. Ik zal dan ook klein beginnen. Want gevoelens beginnen nu eenmaal klein, miniem maar kunnen groots uitgroeien tot mentale ziektes die persoonlijke werelden kunnen doen omvallen.

De te kleine foto toont een grijze substantie in het midden lichtjes, warm en gesouffleerd door donkere tinten ter bescherming aan de randen en buitenzijden. In het midden zie ik een gezicht opdoemen van een persoon met veel leed op zijn of haar gezicht. Ik zou bijna zeggen een strak en mooi excentriek vrouwengezicht met een verdrietige expressie en zeeën aan opgedroogde tranen.

Je kunt dit alleen zien als je het überhaupt wil zien met een zoals ik al zei, open mind of met een goeie leesbril op de juiste sterkte! Dit gezicht lonkt slechts en alleen helden in de knel met een groot hart en gevoel als een lorelei, naar zich toe. Bijstand heeft bij deze doelgroep nog nooit het gewenste effect opgeleverd.

In hun struggle for life en erkenning zijn zij verdwaald geraakt in een brij van regels en verantwoordingen die zij niet aankunnen. Zij lijden in stilte samen met hun gebroken gezin en kinderen direct naast hun op de te hoge barricaden van eensgezindheid en grote onmacht gevoelens.

De imaginaire lorelei op de foto voelt aan wat er mis is op deze wereld maar vooral op micro niveau voor het individu dat keer op keer tegen de muur van onbegrip en ziekte aanloopt. Deze willen slechts en alleen maar een gemeengoed; hun gezondheid en werkzame leven terug. Niets meer. Dat is toch niet teveel gevraagd.

Ik schreef het al. Het gezicht in de te kleine foto lonkt als een lorelei maar dan een van uitsluitend goede intenties. Doelgroepers lopen vol vertrouwen en ongewis van wat er te gebeuren staat naar haar toe. Bij haar gekomen blijkt het onzichtbare vrouwengezicht verdwenen. Bomen staan als piketpaaltjes op de teweeggebrachte gevoelens. De invitatie om verder te lopen en mentaal te zwoegen blijft recht overeind. 

Er is een weg maar, waar is de weg. Robuuste bomen als piketpaaltjes effenen deze weg naar mogelijk herstel of good vibrations voor de ziel, aangevuld met de vitaminen AD en frisse lucht. De weg is normaliter onzichtbaar, behalve voor helden in de knel.

Het bladerdak van menige struik of boom maakt alles tot een pittoresk ondoorgrondelijk geheel dat eenmalig is. Zolang als het fotoshot van Sonny. Daarna is alles weer anders. Door de wind, de stand van de zon of de seizoenen.

Wat blijft zijn de nare herinneringen en de menselijke wil om verder te gaan. Echter voorbij de bomen-piketpaaltjes zijn een paar heuse trappen uitgehouwen of geplaveid, die helden kunnen wegvoeren uit deze grijze donkere brij.

De trappen kun je bewandelen of niet. Je kunt de aangewezen richting volgen of niet. Dat ligt aan jezelf en aan de situatie waarin je verkeert. De doelgroepers die ik omschreven heb zullen de trappen nemen. Zij zijn in een dal en dieper kunnen zij niet zinken of gaan. Voor hen is er maar een weg, omhoog uit de grijze brij met piketpaaltjes zoals op de foto.

Dan pas zullen zij zien en voelen dat ik, de foto te klein heb geobserveerd. Zij zullen de foto op hun eigen manier en wijze waarderen op ware grootte en pracht. Een verloren- maar wel voor eeuwig vastgelegd moment door Sonny, een onbeduidende tel of stap ergens overheen in de kosmos.

In het rijtje heb ik de naam Led Zeppelin genoemd. Een band die begonnen is in 1968. Direct na hun eerste song slaat de twijfel en onbegrip toe. Ze hebben dan nog niet deze roemruchte naam. Echter de drummer is negatief in zijn bewoordingen. Hij voorspelt dat de band "would go down like a lead balloon" (zal neerstorten als een loden ballon). Voilà, een naam voor een superband is geboren.

1968 een jaartal waarin de Vietnam oorlog heet van de naald is en progressieve rock en songs de manschappen in Vietnam een warm hart onder de riem steken.

Lotgenoten PTSS veel sterkte.