Dagelijks passeer ik op mijn fiets ontelbare bermen, paden en zijkanten van wegen. In juni en juli elk jaar weer opnieuw is het hoogtijd van wasdom. Het groene- en gele onkruidveld overheerst op deze desolate onverzorgde plekken. De laatste tijd zie ik weer de kruiden en de planten van vroeger in mijn jeugd. Zeg maar toen er nog niet met vergif gespoten en overmoedig machinaal plat-gemaaid werd. Deze ontluikende kruiden krijgen nu de kans om te leven en te prachten. Ik noem het liever wild groeiend ongeremde speelse creaturen in de dop die, hun wereldse frêle weerga nog niet kennen. Je moet het wel willen zien anders heeft het geen nut. Al ziende blind!
Wanneer je de kruiden met rust zou laten dan zullen zij allemaal de oppositie omverwerpen en iedereen verblinden met hun hemelse kleuren en magnifieke bloeisels richting zon. Meerdere oogstrelende aura’s van blauwe, gele, paarse, roze, scharlakenrode en andere beautiful tinten zullen ieders belevingswereld oprecht zinnenstrelend laten opbloeien. Dit in tegenstelling tot de saaie onfortuinlijke bermen, de afvalputjes van de wereld en de natuur die onvervalst om aandacht en water en genegenheid zullen blijven roepen. Of een modieuze knipbeurt.
Dan zie ik de foto van Jacco en Sonny van klaprozen. Een palet van scharlakenrood accentueert tussen de groene gedweeë achtergrond tot een melodie van verdraagzaamheid en latente geschiedkunde.
De bladroos bloeit op lange ranke stelen in de bladoksels die meewarig mee wiegen met de jaargetijden in hun geval de zomerse wellevendheid. Strelingen voor mijn ogen elke dag weer opnieuw. Ik weet ook waarom ik klaprozen zo mooi vind, namelijk door hun symbolieke overwaarde. Daar kan geen hypotheek tegenop!
Het mysterie van de klaproos is eigenlijk heel vreemd. Vroeger werd gedacht dat de plant groeide op de plaats waar iemand vermoord was en dat het bloed door de plant werd opgenomen en bewaard in de bloembladen. Daarom dacht men dat dit de oorzaak was van de vele klaprozen op het oorlog slagveld. Dit is echter een sage en een averechtse fictie. Maar, heel soms komen fictie en werkelijkheid nader tot elkaar in bloei.
Deze fictie van de klaproos heeft geleid tot het meest neutrale en internationaal verspreide symbool voor de in de Eerste Wereldoorlog gesneuvelde geallieerde soldaten aan de IJzer, in België.
Na de wapenstilstand hebben vrouwen in navolging van elkaar altijd een klaproos gedragen en fondsen geworven. De opbrengst ging naar de weduwen en kinderen van de gesneuvelde soldaten en naar invalide soldaten. Deze acties kregen navolging in andere Europese landen, waaronder Engeland.
Op de dag van vandaag bekommeren non-profit organisaties zich om de oorlogsslachtoffers en hun nabestaanden van the Great war 1914-1918.
Op de jaarlijkse klaproos dag herdenking mocht ik dienst doen en heb met veel respect mijn best gedaan ter eer en glorie van de miljoenen slachtoffers die deze oorlog gekost heeft. Zij mogen niet vergeten worden. De doedelzak pipers in de grote kerk in Sittard onderstrepen de belangrijkheid van poppy appeal tot in de lengte van dagen.
