Haron het lijkt erop dat je aan het vliegen bent, nee je glijdt door de lucht en doorklieft deze midden door in kostelijke stukken. Waar je bent gegleden of gevlogen daar sluit de lucht zich weer sereen als een vlecht in elkaar eender als de wijze van samenvloeiend water. Los maar ook een dynamisch geheel, zonder weerstand.
Water en lucht op hun beurt kunnen een prettige thermiek, dynamiek en ongekende hemelse krachten oproepen. Ze kunnen geluk brengen maar ook verderf en vernietiging. Het ligt er maar net aan.
Lucht is nog gratis en voor niets en dat moet zo blijven. Gebruiken en gebruikt worden. Een betere zinsnede is het woord pro Deo. Want Haron je bent als een ware Deo.
Een koning die nu mijn gedachten aanspoort om op papier dingen te benoemen. Sommigen noemen deze uitingen fantaseren. Of zit er toch een reden in verborgen waarom ik mij aangespoord voel.
Sommigen zeggen dat toeval niet bestaat, kennelijk nodig om de symbiose van onze fotoblogs te versterken. Pro deo puur en alleen om ons foto en schrijfplezier te bevorderen, dat dan weer wel!
Weer toevallig of expres ligt Sonny in de aanslag onder regie van jou Jacco. Om op het juiste moment te worden ingezet om memorabele momenten te vereeuwigen. Voor plezier en om dit plezier onbaatzuchtig te kunnen delen met anderen.
Haron en dan pomp ik mijn fantasie een beetje op; jouw vleugels zijn als spatels die vormen kunnen maken. Je vliegt omhoog want het gras onder je oogt natuurlijk evenals de verdere aardse begroeiingen. Hier is geen speurzin nodig om ergens iets te moeten bijwerken. De natuur is altijd perfect, hoe imperfect zij ook is.
Echte schoonheid zit in het leven en dood gemodificeerd en slechts voor een kort moment schittert zij in haar lichamelijke bestaansvorm. De dood ten slotte is de poort naar nieuw leven maar ook naar het ontastbare, onze liefelijke herinneringen voor eeuwig.
Jij Haron, vliegt op naar de zon als een vlees verworden Icarus. Alleen zullen jouw vleugels niet vergaan want zij zijn niet uit doods slap materiaal opgebouwd. Jouw vleugels die ik graag spatels noem, zijn aangenaam levend artiestengerei. Zij doorklieven de lucht en vormen bonkige donkere wolken om tot aangename luchtige beeldhouwwerken in de vorm van kuddes schapen. Jij zorgt ervoor dat wolken niet aaneen geplakt doelloos ronddrijven. Jij zorgt ervoor dat de bron van leven
lekker met hen mee kan reizen en de aarde met zonnestralen kan worden getoucheerd. Dat is pas een wonder. Het wonder van nieuw leven als een perpetuum mobile van de lieve- maar vaak ook gruwelijke seizoenen.
Jij Haron hebt het goed met ons voor, dankjewel dat je bestaat.
PS: In Sittard praten we een beetje anders. Ik zal ons dialect kort fonetisch weergeven. Lezen mag maar hoeft niet als dit hoofdbrekens oplevert.
Bie us in zitterd kalle en schprehke veer un bietje angesj. Leehs maer wieer. As ich effekes kiek nao sien parmantige figur dan wehr ich schtill. Zoget schoans zuus se niet elke daag. Dit exemplaar is bie us in het Hollandsch ein van de sjoonste veugel die veer kenne. De schnavel is als de punt van un schnell vleigtuug. Siene ranke nek is volkumme aerodynamisch. Dao achter sien geschroomleinde body met vleugels daoraan vas die so wiedt fladderen as het aug reikt. Dan sien landingsgeschtell dat is neit ingetrokke maar nao achter verwirkt in de schtaart. Veur het geval dat er unne aanval van achtere kump. Dan kennt er sich teminste wehre, toch!
(Ane Brun words)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten