Het valt mij regelmatig op dat vooral in het voorjaar aparte brisante types mijn pad kruisen met flamboyante uitspattingen in kleuren- en fleuren prachten, van bomen tot planten en insectensoorten. Hun levens lijken de wulpse lente- en overige bronstige tijden in te luiden.
In de natuur hupt van alles als het gras twee kontjes hoog is, er zijn er die van burlen houden met hun Bambi achtige ogen en liefelijke bruine schutkleuren. Lammeren blaten in hun zwarte en grijswitte kleuren achter hun moeders aan in de kleine groene steppes tussen de afrasteringen.
De mens doet ook mee. Vooral die van de 50+ in de tweede jeugd met ronkende motoren, bolides met open daken, in en out prachtig gestyld. De rest voelt de adrenaline van de natuur en trekt de volume knoppen open van hun getto soundblasters want hun keus is de beste en iedereen moet er vooral getuige van zijn, ondanks hevige oorpijnen en migraine die e.e.a. met zich mee schijnt te brengen.
Jacco dan, hij heeft een nieuwe camera, pentax opzij gezet en met nog scherpere finesse jaagt hij op plaatjes zoals de holenmens vroeger op zijn prooi in vlees of vrouw. Daarbij een spreekwoordelijke knots in zijn slaghand vasthoudend.
Dan wordt een vliegende (red-hot) schone fotografisch geschoten. Haar vormen zijn wulps, rond, uitdagend, oogstrelend maar vooral verblindend. Zij vliegt bekoorlijk in de rondte op zoek naar voedsel en voortplanting. Onder haar harnas zit haar vliesachtige bustehouder of onderkleding als een ware beschermlaag tussen lichaam en harnas. De vliesachtige armen maken dat deze schone kan opstijgen en rondvliegen naar de mooie affaires in deze wereld die er voor haar toe doen.
Haar gezicht is lieflijk zwart geschminkt met accenten en contouren die je met het normale blote oog niet kunt zien. Een geraffineerd gestroomlijnde visie met een robotachtige blik in de ogen. Doe dat maar eens na met de menselijke mascara en oog make-up. Haar lippen zijn zwoel klaar om toe te happen, te kussen of te bijten indien nodig bij vliegende macho soortgenoten in aantocht. Zij bepaald de amoureuze kant op haar tijd en voorwaarden. Hey mannetjes geduld is hier een schone zaak en op zijn plaats.
Ik herinner mij plots dat een dergelijke liefelijke dame in aantocht op mijn armen is geland een zomer terug. Passie, onbeantwoorde liefde of lust kon ik toen niet ontdekken. Wel heeft zij mijn arm als een catwalk gebruikt. Ik heb haar laten begaan in haar oogstrelend korset met zwarte punten. Ik heb me nog bedacht dat of zij door een hagelgeweer zou zijn aangeschoten maar de 7 zwarte stippen zijn als een emaillen laag ingesmolten in haar harnas. Zij is ge-catwalkt zonder ontberingen met een
zinderend applaus in stilte, van mijn kant. Ik heb haar met plezier bekeken en geen strobreed op haar pad gelegd. Volgens mij een tevreden beestje tot dan toe.
Plots heb ik een venijnige steek gevoeld. Mijn vlees is kennelijk meer dan welkom geweest als voedsel tussen haar kaken en andere bijtmiddelen en afgeroomd met haar bijtende pies. Ja, dat kunnen deze liefelijk ogende beestjes als geen ander.
Zij heeft in ieder geval genoten op mijn catwalk en als dank heeft zij haar pijnlijke sporen in mijn vlees achtergelaten. Waarom? Voor haar en weet en voor mij een prangende vraag. Op het moment dat ik haar venijn heb gevoeld is zij opgestegen naar grote prettige hoogten om te doen wat lieveheersbeestje nou eenmaal doen. Wat? ik zou het niet weten.
Nu is het weer tijd voor deze beestjes. Ik vind het moeilijk om er lieveheer voor te zetten. Misschien willen ze de mens laten voelen wat alleen de mens zoal vernietigen kan of zo! In stilte in het minieme klein, als statement.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten