Luctor et Emergo / Heroes and PTSD

On twitter I see a message from a fellow police officer, come by. It is no cheerful message, the tekst: “Still much to do! By backlogs are many officers on the waiting list for PTSD treatment”

This twitter message brings me right back into my memory of my first encounter with Jacco Bezuijen, a police officer with PTSD who has willingly worked along in television program; "Heroes in a fix." Jacco goes into this broadcast into the core of his mental existence right through the dust of honesty and humanity of serious incidents that have made him a PTSD victim.

The day after the broadcast I cycle - in my mind the story of Jacco repeats itself - on my bike to my police station to work a dayshift patrol and then out of the blue I see a squirrel crossing the road on his four feet. Next I cycle between lazy geese that lie on my bike path next to a stream, waddle and chatter. The sun shines upon me from the left as a brother in arms who lit my path and is highly enjoyable and nicely warm in humanism terms.

Jacco can’t see this picture of mine from this nature beauty in progress. Because he lives in a far of City, but twitter made us brothers in arms. But the real question to Jacco is? Could he see the little beautiful things every day as I do on this very moment? Who knows, I hope dearly he does and will do so.

Arrived at the office, I take the initiative to get in touch with Jacco by email. Probably I fail to my initiative. Because Jacco has received countless responses to the broadcast of him and his where a bouts in Copland who let to his PTSD. Many colleges’ men and women call him a Braveheart, but also desperate and wounded in his uncontrolled mind. As a matter of speech and translation to my best Dutch! Affords.

Very soon I get a very nice personal response from Jacco by email. This has led to a very nice collaboration of Jacco and me. We make some times photo-blogs of beautiful moments, experiences and life as it is to us and everyone who passes by in our eyes or the lens of Pentax his photo camera.

I like to think and say; everybody, Grab any occasion for the little and beautiful aspects of live as shows up before you as an uninvited friend. Beyond consideration enjoy and embrace in the hectic police life of every moment of every day, no matter what, at all costs.

Core: Police men and women in all shapes and sizes run unobtrusively around to help where needed, unsolicited. Described as proud, strong and proud. Happy are those who, in their team, can have these heroes. As I said, they often belong to a nondescript kind as that of gray mice. Reamers rubble of buzzing, always ready and never far away when you need them.

That is the biggest pitfall of heroes. They are people of flesh and blood brimming with emotions built up during their inexhaustible work. For many years they walk around with their mind undigested suffering, where they overstep the line over and over again.

Often to the detriment of themselves and their families that weeps silently and want another path of glory in life, just being happy and warm, but this family is not to be heard. As if a big wall stands between duty and quality family time.

Some of them unfortunately couldn’t lay off their heroic mantle and by mental plundert and force exploitation they are not ever be able to be fully employable again. So is Jacco, what a shame and personal disaster.

Often these heroes with a badge are the last man standing and refuse to throw the towel in the public RING of humanity because their job is killing them and they cannot obtain more psychical blows on their mindset. But still they are going on strong as far as they get.

Their world filled with commitment and pragmatism and donor interests collapses just as the great walls of Jericho in ancient times.

Continuing to mask their distress when mental conditions make it no longer a losing battle of society. But unhappily they once again help themselves further into the gutter of physical need.

A real hero PTSD must not have to explain him - her and the weakness. The thin blue line is hard and sometimes felled much too late and much too hard by nearby every common police officer of flesh and blood.

By their invisible psychological masquerades the tough world around them seems to see much too late that they are ill, no longer usable in police force matters. Debit it is a subcutaneous matchless monster called PTSD, which is a deadly mind-blowing monster which is secretly masters their mindset completely.

All their experience, commitment and humanity disappears under this excessive pressure. Again and again knocked out and beaten by the negative resistance in society, they are no longer upright to the badge.

Eventually they remain motionless on the scrapheap. Then it turns black before their eyes. One's own body helps them to perform their own survival mechanism. They are completely stripped and stripped of the daily heavy loads and finally they come to realize their sickness. The twilight of their eyes then. Under pressure all gets liquid or diamond. That is how it is.

Fortunately in PTSD matters, more liquids in the form of teardrops drops floats from the eyes and cheeks downhill from their faces of troubled policemen and -sisters in need, that indicate the actual situation and nothing else.

The same to our fire fighters and those brothers and sisters how are military obliged to defend our countries and the peace on earth.

Then I get more and more in touch with Jacco by social media. Even from his improvement process he wants to help people against the many-headed monster PTSD in their struggle. He writes books. He opens his heart to a human overture.

He is still there, fragile, broken as a wounded animal in distress scrambles to his feet helped by his home and especially his muse Sandra and his lovely children.

Despite that it allows him to the test he takes part in the program HEROES IN A FIX (Helden in de Knel – Holland). Nice that he does such for himself, his family and especially selflessly for other victims of PTSD. This monster always tries to make victims around good ers and diligent hard workers unexpectedly harsh and ruthless attack and breaks them.

The program Heroes in a fix opens Jacco’s open personality. Openness, sensitivity and especially his human weakness, thanks God. With trembling knees though. The Netherlands television viewers are witnessing yet another heroic act by Jacco, this time on television.

The confrontation with the parents of Thom means to him a lot. The Robocop Jacco is a superman. After his police harness is revealed a tiny person is left. An upright man.

Than humanity. His eyes glisten. They are wet with emotion, grief and injustice. These are not tears. They are die-hards.

The string that the many-headed monster to PTSD can now be unraveled from his neck. Not once, not twice, but little by little. Maybe not at all, but that is the hard struggle of life of this man.

Hopefully the little boy who wants to join the police force, can back up. Everybody grants him this.

In my neighborhood policing environment I see colleagues fail prolonged by PTSD. The police caught up with little paces to help them. But luckily help is on its way. That’s the most important effort. That means many colleagues who suffer from PTSD that will be discussed how the police leadership in the future can help them at their utmost best intentions and what work they eventually can handle yet or in the near future.

That's hard micro personal craftsmanship in a slowly process to the large backlogs. I hope with good outcome for everybody involved. But not in all cases, yet. Other samples such as graphs and figures and legislation make it a difficult trail and partly impassable.

Our colleagues with or without PTSD deserve respect and good help when this is required, from their employer.

I suddenly realize that everyone could meet PTSD on his or her path. So never say that will not happen to me! It is no man’s call. Watch out for the monster PTSD, be beware of your six!

Of course I made this blog with permission of Jacco. In my mind I often ask Jacco, what are you doing? His answer is always; Han, Luctor et Emergo.

Okay Jacco, at your own pace and own path, so I hope for you. You are struggling but I'm sure you emerges.

Link : Broadcast Heroes in the Compression PolicemanJacco

Vredesduiven

De foto van Jacco vandaag betekent dat hij een multitasker is. Hij wacht voor een diagnose oordeel van zijn pijnlijke knie en schiet met Pentax wat in de rondte en treft een duif in zijn opperste pose. Deze duif brengt mij als een tweetrapsraket in herinnering terug naar een aantal vliegbewegingen in onze maatschappij, bij mijn woning,  van dit nobel diertje.

Op het adres waar ik nu woon vliegt er van alles door de lucht. Van insecten, muggen, vliegtuigen en duiven. In de zomer met lekkere temperaturen zijn deze vliegbewegingen en gezang mooi om te zien en te -horen. Het vliegend orkest begint meestal met de zonsopgang, dus heel errug vroeg. Nu wil het feit dat mijn woning een aangename biotoop is verworden voor een paar duiven. Mijn woning heeft een houten oversteek wat in welingelichte duivenkringen betekent dat er zonder bouwtekening een nest gebouwd kan gaan worden hoog, droog en veilig. Aan een waterloop in de achtertuin kunnen ze zich dagelijks laven en hun dorst stillen en ook nog PH neutraal afdouchen. Dat kan en laten we graag toe.

Ik als woningeigenaar krijg deze vliegbewegingen en intrede pas mee op het moment dat deze duiven in het voorjaar af en aan vliegen met takjes en twijgjes ala Jan de Bouvrie, maar dan uit het gratis Lenie takkenbos. Heel leuk om deze noeste arbeid te zien. Respect puur!

Helaas als de duiven romantiek heeft toegeslagen dan komt er een moment dat er nog maar een duif rondfladdert en de andere belast is met de logistiek. Maar wat erin gaat met ook eruit, nietwaar. Dat zijn dan van die momenten dat de witte kalkkladders her en der rondom –maar wel buiten- het nest gedropt worden als een spreekwoordelijke white sensation verfbom.

Dit familiegeluk in wording wil ik dan ook niet verstoren of saboteren. Daar wacht ik mee tot het jonge grut is uitgevlogen, dus tot in het late najaar. De oversteek bij mijn woning op de plek waar die duiven zitten te lachen is nogal moeilijk bereikbaar. De bereikbaarheid ook voor dit koppeltje is als in een tweetrapsraket. De eerste trap is via de regenpijp. Dan de tweede trap via een slalom achterom het nest in. Bij mij in de buurt zijn tal van plekken die veel beter zijn als onderkomen, maar kennelijk trekt de gezelligheid van onze woning zodanig aan, dat wij uitverkoren blijven voor dit duiven arsenaal.

Kennelijk is er ook nog een cultuur verschil tussen duiven die alsmaar lachen en de wilde bossoort die apezuur kijkt en de lachers niet tolereert in hun kringen. Iedereen schijnt af te bakenen, de mens via het kadaster, de hond via het urine reukspoor en de duiven op hun eigen innemende manier en wijze. Dus gelukkig deze lachers blijven bij ons.

Twee jaar geleden alweer in het najaar heb ik maatregelen genomen tegen annexatie door deze lachende duiven. De plek van- en het nestje zijn een heuse ruïne die ik heb verwijderd.

In plaats daarvan heb ik een groene geplastificeerde draadrol gemaakt, waardoor invliegen en een nestje maken op die plek niet meer mogelijk lijkt te zijn.

Tot mijn grote verbazing is elk voorjaar WEDEROM een keur aan vliegbewegingen te destilleren van deze –mij- lachende duiven. Bij nadere inspectie blijkt dat zij de draadrol hebben platgewalst. Dus op dit moment hebben zij een nog betere ventilatie als nodig is in hun tijdelijk onderkomen. Het nestje is in verre staat van paraatheid, dus klaar. Mamma duif broedt en pa verzorgt als vanouds weer de logistiek.

Eerdaags gaat het verfbommen alarm weer af, denk ik. Ik laat ze maar roekoekoeren en opvoeden. Ze vragen namelijk niets aan mij behalve een plekje in de luwte, een wasbeurt op zijn tijd –net voor de duivenromantiek- en wat verzameld water uit een waterloop. De lachende duiven zijn dus met bijna niets tevreden. Mooi zou het zijn als wij mensen hier maar een voorbeeld aan zouden kunnen nemen. Tegen deze bewoners kan ik niets inbrengen.

Ik wens hun soort dan ook alle mogelijke vliegende voorspoed en gezinsuitbreiding die ik maar aan deze lachers kan toewensen.

*Wist u dat lachduiven vrij oud kunnen worden, bij goede condities is 25 tot 30 jaar normaal. Dus ik ben nog lang niet van hen af. Maar ja hoe vaker ik ze zie, hoe ouder ook ik ten slotte wordt. Ze lijken op elkaar als twee druppels water. Wie weet nemen de jongen de plaats van hun ouders in als zij er niet meer zijn. Zij hebben een super navigatie systeem.

*Wist u dat Lachduiven goede kwekers zijn en daarom vaak gebruikt worden als broeders voor duiven die minder goed broeden. Ze staan ook bekend om hun pleegouderschap en accepteren probleemloos andere duiven. Een ware soort alla moeder Theresia.

Het zijn ten slotte de schepsels die lang gelden van de ark van NOAH wegvliegen en uiteindelijk land in zicht krijgen en dit bewezen hebben door met een groene twijg terug te komen op de ARK. Eigenlijk hebben ze de wereld gered, als tenminste dit fabelverhaaltje op waarheid berust…

Ze zijn super aero dynamisch,sierlijk en elegant gebouwd. Hun verenpak stuit vocht en water af. Vliegtuigen zijn gemaakt op hun postuur. Door hun navigatie inbouwpakket zijn ze onmisbaar in voorafgaande oorlogen om te waarschuwen en alle nodige informatie over troepenbewegingen en zo verder, over te te brengen.

Het is een diertje dat als vredebrenger in de boeken staat. Overigens hij lacht nooit maar heeft een uitgestreken gezicht. Allleen de (lichaams)mimieken maken hem of haar dolkomisch in zijn acteertalenten. Hij of zij lijkt onverstoorbaar, direct en helder. Kortom aimabel.

Op kerktorens et cetera is hij tegenwoordig niet meer gewenst vanwege de kalkbommen bombardementenen wordt zijn ras verbannen. Niet door gebeden maar door felle onorthodoxe manieren, als u begrijpt wat ik bedoel (rip). Ik laat ze in ieder geval toe op hun vakantie adres onder mijn oversteek!

De mens mocht –wat mij betreft- iets meer gaan lijken -niet qua postuur maar qua levenshouding- op lachende vredesduiven. Ze pakken alleen wat nodig en van niemand anders is. Geen hebzucht, niet eens een greintje, maar alles overhebbend voor hun kroost. Oh ja duiven in tegenstelling tot mensen blijven bij elkaar tot de dood hun scheidt.

Maasvlakte 2

Vanaf een afstand worden een aantal prachtige kleurenpaletten geprojecteerd in deze terechte winnaarsfoto. Fraaie aardtinten die in de kleurrijke regenboog niet zouden misstaan, vullen tot groot genoegen mijn netvlies. Prachtige luchtweerspiegelingen ketsen op en neer tussen het lage aqua gehalte op de vlakte en de blauwgrijze innemende hemel, above.

In eerste oogopslag een fictief natuurlijk panorama dat uit zichzelf ontstaan zou kunnen zijn. Dan zie ik aan de verre horizon een witte rookpluim opdwarrelen uit een gebouw met ernaast nog een aantal ogenschijnlijke pittoreske gebouwtjes. Als clichés; Mooi van ver maar vooral ver van mooi. Nader bekeken zijn dromen weer eens bedrog. Over deze bouwsels is een majestueuze vanzelfsprekende metaalgrijze schittering gespannen.

Zonder de intense hemelblauwe kleur zou dit krachtige pallet aan de maximum score hebben ingeboet. Pentax onder druk van Jacco hebben gelukkig samen dit beeld mooi vastgehouden, voor eeuwig, voor ons mensenkinderen.

Bij nader inzien zijn de bouwsels mensen maaksels en hebben met economische uitbreidingen te maken en niet met kunstaffiniteiten en fantasieën. Dat is nu eenmaal zo bestemd door hun opdrachtgevers onder tal van Europese aanbestedingen. Het lijkt dan ook dat de natuur deels terug gedrongen gaat worden door de homo sapiens erectus. Het tegenhouden van deze menselijke vooruitgang is weer eens NOT done.

Terwijl de mens fors en flink oprukt tegen dit liefelijke natuurlijke plekje, lijkt het zo te zijn dat de plaatselijke natuur zich zonder slag of stoot met een witgekleurde banier overgeeft onder vrijwillige afmars van de verliezer naar de catacomben van onontgonnen vrijheden en soortgenoten.

Het waterspel dan; dit oogt doods en futloos tot in diens haarvaten, gelukkig nog een beetje warm gehouden door blauw grijze tintelingen uit de hemel en verdere begeleidende fijnmazige zonnestraaltjes.

Er zijn tal van diepe, ongelijke sporen getrokken van weerbarstig leven op dit Battlefield of strand zo u wil. De sporen lijken op bultruggen van klei, een beschermde diersoort, die aangespoeld is door een foute navigatie en doodgedrukt onder immens eigen gewicht… zonder mogelijke hulp van buitenaf.

Deze bultruggen gaan vrijwillig steeds verder weg van de mensen en hun bouwsels en verliezen daardoor steeds meer inhoud van hun compact loze smeltende lading tot het moment dat de lading geheel gesmolten is en zij in een kalme afgevlakte watermassa gaan afwachten wie er boven hun uit gaat torenen. Hun toekomst is doods.

De mens heeft de natuur hier en nu op de maasvlakte 2 bedongen, voor heel eventjes. Dat denkt de mens maar, de natuur heeft een veel langere adem en zal geleidelijk aan terug gaan nemen wat de mens geleend heeft, ook al is dit maar voor heel eventjes.

Audio Adam - If it takes you home

A man’s best friend

Dat de hond een afstammeling is van de wolf moge duidelijk zijn. Vele duizenden jaren geleden is de hond naar de mens gekomen of andersom. Benefit of the doubt, lees voordeel van de twijfel, is het gegeven dat beide rassen ieder een stevig voordeel hebben van de spontane symbiose; de jacht, de kudde bijeen te houden en waarschuwen tegen vijanden door de hond/tamme wolf. De mens zorgt voor voedsel. De wolf leeft, net als de mens, in groepsverband. Hiërarchie zorgt ervoor dat de wolf de mens als leider accepteert. Gelukkig maar voor de liefhebbers.

De wolf wordt langzaamaan tammer oftewel gedomesticeerde-r. Zoals er verscheidenheid is bij mensen, zo ook bij wolven. De tamme wolf wordt langzaamaan een huishond. Als de hond blaft dan is hij de ideale waakhond. Als de hond stil en snel is dan is jachthond zijn typering. Zij leren steeds meer- en waarderen ten slotte elkaar als aangewezen survivors, door de eeuwen heen.

Dan wordt in Nederland het hond zijn verheven tot een ideologie net zoals in India de heilige koe, uitzonderingen daargelaten. De maakindustrie vaart er wel bij.  Met honden kun je alle kanten op. Als geleidehond, als waakhond, als oorlogshond, als politiehond, als reddingshond, als vechthond, als proefdier en als last but not least als trouw huisdier.

Gedomesticeerd dan. Wij mensen denken dat de hond graag luistert voor iets te eten, liefde of genegenheid. Wat zijn we trots als de hond luistert. Hij doet een kunstje en gaat bij de ijskast zitten voor de beloning. Het baasje springt op en geeft iets lekkers uit de ijskast. Goed zo, slimme jongen!

Wie voedt nou wie op. Eigenlijk is de hond onze huis- tuin- en keuken psychiater, in de onbetaalde discipline. De hond weet precies wat eraan de hand is als iemand in het gezin ziek is of zielenpijn heeft. Een zorgzamere zuster of broeder kun je je bijna niet wensen. De hond heeft alle tijd, is altijd blijmoedig, speels en opbeurend van karakter. Kortom het leven is een feest met een hond. Alleen wat er voor ingaat, moet ervan achteren weer uit. Dus wandelen, wil de hond elke dag weer opnieuw kilometervreters zijn het in weer en wind. De hond is niet modebewust en trekt een pak aan dat ie het hele jaar aanhoudt, zomers de duidelijk dunnere versie –al dan niet met hulp van de hondenkapper- als in de winter, maar uiteindelijk van hetzelfde laken een pak.

Dwingende ogen dan. Ook zonder te blaffen of te gesticuleren met zijn hele lijf dwingt de hond iedereen met zijn geduldige ogen om dat te doen wat de hond gebiedt!

Geen dier ter wereld staat zo dicht bij de mens als de hond. Honden zijn daarom "a man ’s best friend”.

Op de foto lijkt het erop dat mens en hond innig met elkaar in gevecht zijn met dichtgeknepen ogen. Niets is minder waar. Het zijn couch potatoes met een diepe verbondenheid en tevredenheid jegens elkaar. Maatjes voor het leven, helemaal monogaam, elkaar vertrouwend en op elkaar bouwend.

Je doet alles voor je hond en als ultieme offergave mag je ieder jaar hondenbelasting betalen voor achtergelaten hondenpoep, wat ieder trouw baasje met een schepje en zakje altijd trouw opruimt?

Koraalkleuren en hun aantrekkingskracht

De vlinder is op zijn paasbest gekleed vol met sprankelde oogstrelende kleuren in zijn pak en vleugels. Ooit lelijk geboren als een soort worm, rups maar vasthoudend en doorgroeiend naar volwassenheid met een ijzeren doorzettingszin. Waarschijnlijk op haar levensschool gepest en door deze aanhoudende negatieve energie uitgegroeid tot een beauty van jewelste. De pestkoppen zijn nu dik, lelijk en vooral onooglijk, dat is mogelijk hun verdiende straf. Pesten maakt lelijk, nietwaar?

Het hele leven is deze beauty vlinder bezig om een mooi persoon te worden, vooral van binnen. De buitenkant is door een goed dieet omgetoverd en uitgegroeid tot een oogverblindende schone. Dat goede dieet komt niet zomaar aanwaaien. Zij vliegt als een heliview hoog boven het land ver weg van ruis, wanorde en viezigheid. Ik heb nog nooit een vlinder uit een Jiskefet zien eten, datgene wat vliegen en andere aaseters met graagte wel doen. Deze vlinder niet. Zij heeft tengere armen en benen en beweegt zich –als zij al niet vliegt- gracieus voort op weg naar de catwalk van haar leven. Deze vlinder is een dame, althans in mijn fantasie.

Zij zoekt de bron van het leven, een nectar die 100% zuiver is en neemt met minder geen genoegen. Dan zal zij op haar beurt blijven diëten en honger lijden tot het zover is om de nectar te proeven en te verorberen.

Soort zoekt soort zegt men wel eens en de kleuren paletten van de vlinder zoeken samen met haar fijngevoelige ogen gelijksoortige voedselbronnen op. De nectar is verslavend en minder kwaliteit is not done, voor haar.

Gelokt door andere prachtige verzengende kleuren van bloemen doen haar aanvliegen uit grote hoogten naar beneden naar de kleuren prachtige levende boeketten van bloemen en andere soorten die het soort eten produceren wat zij het liefst lust.

Ook hier gebruikt men elkaar met wederzijdse goedkeuring met als doel voortplanting en nieuw leven. Gratis nectar voor bestuiving met bloemmeel in een feeërieke natuurlijke omgeving.

Dan zie ik de foto van Jacco en denk aan The Great Barrièrerif vanwege de prachtige koraalkleur.

Ongerept is dit Barrièrerif ooit geweest. Nieuw leven is niet meer vanzelfsprekend door toedoen van de mens. Factoren als vervuiling, broeikaseffect en opwarming van de Aarde, verzuring van de zee leiden tot de dood van het koraal. Laten we hopen dat het tij gekeerd wordt en dat we kunnen blijven genieten van het natuurlijke leven zonder aanpassingen van de menselijke veelvraat.

Vlinders en koraal, hoog intelligente levensvormen die niet verloren mogen gaan.