Vredesduiven

De foto van Jacco vandaag betekent dat hij een multitasker is. Hij wacht voor een diagnose oordeel van zijn pijnlijke knie en schiet met Pentax wat in de rondte en treft een duif in zijn opperste pose. Deze duif brengt mij als een tweetrapsraket in herinnering terug naar een aantal vliegbewegingen in onze maatschappij, bij mijn woning,  van dit nobel diertje.

Op het adres waar ik nu woon vliegt er van alles door de lucht. Van insecten, muggen, vliegtuigen en duiven. In de zomer met lekkere temperaturen zijn deze vliegbewegingen en gezang mooi om te zien en te -horen. Het vliegend orkest begint meestal met de zonsopgang, dus heel errug vroeg. Nu wil het feit dat mijn woning een aangename biotoop is verworden voor een paar duiven. Mijn woning heeft een houten oversteek wat in welingelichte duivenkringen betekent dat er zonder bouwtekening een nest gebouwd kan gaan worden hoog, droog en veilig. Aan een waterloop in de achtertuin kunnen ze zich dagelijks laven en hun dorst stillen en ook nog PH neutraal afdouchen. Dat kan en laten we graag toe.

Ik als woningeigenaar krijg deze vliegbewegingen en intrede pas mee op het moment dat deze duiven in het voorjaar af en aan vliegen met takjes en twijgjes ala Jan de Bouvrie, maar dan uit het gratis Lenie takkenbos. Heel leuk om deze noeste arbeid te zien. Respect puur!

Helaas als de duiven romantiek heeft toegeslagen dan komt er een moment dat er nog maar een duif rondfladdert en de andere belast is met de logistiek. Maar wat erin gaat met ook eruit, nietwaar. Dat zijn dan van die momenten dat de witte kalkkladders her en der rondom –maar wel buiten- het nest gedropt worden als een spreekwoordelijke white sensation verfbom.

Dit familiegeluk in wording wil ik dan ook niet verstoren of saboteren. Daar wacht ik mee tot het jonge grut is uitgevlogen, dus tot in het late najaar. De oversteek bij mijn woning op de plek waar die duiven zitten te lachen is nogal moeilijk bereikbaar. De bereikbaarheid ook voor dit koppeltje is als in een tweetrapsraket. De eerste trap is via de regenpijp. Dan de tweede trap via een slalom achterom het nest in. Bij mij in de buurt zijn tal van plekken die veel beter zijn als onderkomen, maar kennelijk trekt de gezelligheid van onze woning zodanig aan, dat wij uitverkoren blijven voor dit duiven arsenaal.

Kennelijk is er ook nog een cultuur verschil tussen duiven die alsmaar lachen en de wilde bossoort die apezuur kijkt en de lachers niet tolereert in hun kringen. Iedereen schijnt af te bakenen, de mens via het kadaster, de hond via het urine reukspoor en de duiven op hun eigen innemende manier en wijze. Dus gelukkig deze lachers blijven bij ons.

Twee jaar geleden alweer in het najaar heb ik maatregelen genomen tegen annexatie door deze lachende duiven. De plek van- en het nestje zijn een heuse ruïne die ik heb verwijderd.

In plaats daarvan heb ik een groene geplastificeerde draadrol gemaakt, waardoor invliegen en een nestje maken op die plek niet meer mogelijk lijkt te zijn.

Tot mijn grote verbazing is elk voorjaar WEDEROM een keur aan vliegbewegingen te destilleren van deze –mij- lachende duiven. Bij nadere inspectie blijkt dat zij de draadrol hebben platgewalst. Dus op dit moment hebben zij een nog betere ventilatie als nodig is in hun tijdelijk onderkomen. Het nestje is in verre staat van paraatheid, dus klaar. Mamma duif broedt en pa verzorgt als vanouds weer de logistiek.

Eerdaags gaat het verfbommen alarm weer af, denk ik. Ik laat ze maar roekoekoeren en opvoeden. Ze vragen namelijk niets aan mij behalve een plekje in de luwte, een wasbeurt op zijn tijd –net voor de duivenromantiek- en wat verzameld water uit een waterloop. De lachende duiven zijn dus met bijna niets tevreden. Mooi zou het zijn als wij mensen hier maar een voorbeeld aan zouden kunnen nemen. Tegen deze bewoners kan ik niets inbrengen.

Ik wens hun soort dan ook alle mogelijke vliegende voorspoed en gezinsuitbreiding die ik maar aan deze lachers kan toewensen.

*Wist u dat lachduiven vrij oud kunnen worden, bij goede condities is 25 tot 30 jaar normaal. Dus ik ben nog lang niet van hen af. Maar ja hoe vaker ik ze zie, hoe ouder ook ik ten slotte wordt. Ze lijken op elkaar als twee druppels water. Wie weet nemen de jongen de plaats van hun ouders in als zij er niet meer zijn. Zij hebben een super navigatie systeem.

*Wist u dat Lachduiven goede kwekers zijn en daarom vaak gebruikt worden als broeders voor duiven die minder goed broeden. Ze staan ook bekend om hun pleegouderschap en accepteren probleemloos andere duiven. Een ware soort alla moeder Theresia.

Het zijn ten slotte de schepsels die lang gelden van de ark van NOAH wegvliegen en uiteindelijk land in zicht krijgen en dit bewezen hebben door met een groene twijg terug te komen op de ARK. Eigenlijk hebben ze de wereld gered, als tenminste dit fabelverhaaltje op waarheid berust…

Ze zijn super aero dynamisch,sierlijk en elegant gebouwd. Hun verenpak stuit vocht en water af. Vliegtuigen zijn gemaakt op hun postuur. Door hun navigatie inbouwpakket zijn ze onmisbaar in voorafgaande oorlogen om te waarschuwen en alle nodige informatie over troepenbewegingen en zo verder, over te te brengen.

Het is een diertje dat als vredebrenger in de boeken staat. Overigens hij lacht nooit maar heeft een uitgestreken gezicht. Allleen de (lichaams)mimieken maken hem of haar dolkomisch in zijn acteertalenten. Hij of zij lijkt onverstoorbaar, direct en helder. Kortom aimabel.

Op kerktorens et cetera is hij tegenwoordig niet meer gewenst vanwege de kalkbommen bombardementenen wordt zijn ras verbannen. Niet door gebeden maar door felle onorthodoxe manieren, als u begrijpt wat ik bedoel (rip). Ik laat ze in ieder geval toe op hun vakantie adres onder mijn oversteek!

De mens mocht –wat mij betreft- iets meer gaan lijken -niet qua postuur maar qua levenshouding- op lachende vredesduiven. Ze pakken alleen wat nodig en van niemand anders is. Geen hebzucht, niet eens een greintje, maar alles overhebbend voor hun kroost. Oh ja duiven in tegenstelling tot mensen blijven bij elkaar tot de dood hun scheidt.