Stairway to heaven‏

Jacco en ik zijn blijven steken op 48 fotoblogs tot dusver. Hij heeft nog twee verhalen van mij in zijn warme portefeuille. Eigenlijk een blog-foto. Het lezerspubliek is andersom gewend door onze foto-blogs. Soms moet je husselen en iets nieuws uit proberen. Jacco heeft toegestemd. Zijn partner Sonny moet nog ff schieten als jullie begrijpen wat ik bedoel; shoot to explore en niet to kill. Als de tijd er rijp voor is en geen moment eerder. 

Volgende week voor de bijeenkomst van het meldpunt PTSS in Rockanje heeft Jacco een dijk van een foto uitgezocht. De foto laat een leven zien na PTSS, bestemd voor lotgenoten. Meestal triggert Jacco mij en dan vat ik mijn levenswandel in letters samen met een open mind en/of fantasiegevoel.

Gisteren heb ik de foto voor het eerst gezien. Ik heb meteen een liedjes in mijn hoofd, Stairway to Heaven van Led Zeppelin. Ik zal een aanloop nemen om mijn gevoelens in een letterval te laten samenkomen. Wie weet lukt het mij om het juiste gevoel over te brengen. De emulsie zal deze keer zijn ptss – stairway – Led Zeppelin -Jacco – Sonny!

Ik heb de foto doorgedraaid tot op zijn kop en grof motorisch bekeken vanaf een afstand maar ook verkleind tot het formaat van 2 x 3 cm ongeveer. Ik zal dan ook klein beginnen. Want gevoelens beginnen nu eenmaal klein, miniem maar kunnen groots uitgroeien tot mentale ziektes die persoonlijke werelden kunnen doen omvallen.

De te kleine foto toont een grijze substantie in het midden lichtjes, warm en gesouffleerd door donkere tinten ter bescherming aan de randen en buitenzijden. In het midden zie ik een gezicht opdoemen van een persoon met veel leed op zijn of haar gezicht. Ik zou bijna zeggen een strak en mooi excentriek vrouwengezicht met een verdrietige expressie en zeeën aan opgedroogde tranen.

Je kunt dit alleen zien als je het überhaupt wil zien met een zoals ik al zei, open mind of met een goeie leesbril op de juiste sterkte! Dit gezicht lonkt slechts en alleen helden in de knel met een groot hart en gevoel als een lorelei, naar zich toe. Bijstand heeft bij deze doelgroep nog nooit het gewenste effect opgeleverd.

In hun struggle for life en erkenning zijn zij verdwaald geraakt in een brij van regels en verantwoordingen die zij niet aankunnen. Zij lijden in stilte samen met hun gebroken gezin en kinderen direct naast hun op de te hoge barricaden van eensgezindheid en grote onmacht gevoelens.

De imaginaire lorelei op de foto voelt aan wat er mis is op deze wereld maar vooral op micro niveau voor het individu dat keer op keer tegen de muur van onbegrip en ziekte aanloopt. Deze willen slechts en alleen maar een gemeengoed; hun gezondheid en werkzame leven terug. Niets meer. Dat is toch niet teveel gevraagd.

Ik schreef het al. Het gezicht in de te kleine foto lonkt als een lorelei maar dan een van uitsluitend goede intenties. Doelgroepers lopen vol vertrouwen en ongewis van wat er te gebeuren staat naar haar toe. Bij haar gekomen blijkt het onzichtbare vrouwengezicht verdwenen. Bomen staan als piketpaaltjes op de teweeggebrachte gevoelens. De invitatie om verder te lopen en mentaal te zwoegen blijft recht overeind. 

Er is een weg maar, waar is de weg. Robuuste bomen als piketpaaltjes effenen deze weg naar mogelijk herstel of good vibrations voor de ziel, aangevuld met de vitaminen AD en frisse lucht. De weg is normaliter onzichtbaar, behalve voor helden in de knel.

Het bladerdak van menige struik of boom maakt alles tot een pittoresk ondoorgrondelijk geheel dat eenmalig is. Zolang als het fotoshot van Sonny. Daarna is alles weer anders. Door de wind, de stand van de zon of de seizoenen.

Wat blijft zijn de nare herinneringen en de menselijke wil om verder te gaan. Echter voorbij de bomen-piketpaaltjes zijn een paar heuse trappen uitgehouwen of geplaveid, die helden kunnen wegvoeren uit deze grijze donkere brij.

De trappen kun je bewandelen of niet. Je kunt de aangewezen richting volgen of niet. Dat ligt aan jezelf en aan de situatie waarin je verkeert. De doelgroepers die ik omschreven heb zullen de trappen nemen. Zij zijn in een dal en dieper kunnen zij niet zinken of gaan. Voor hen is er maar een weg, omhoog uit de grijze brij met piketpaaltjes zoals op de foto.

Dan pas zullen zij zien en voelen dat ik, de foto te klein heb geobserveerd. Zij zullen de foto op hun eigen manier en wijze waarderen op ware grootte en pracht. Een verloren- maar wel voor eeuwig vastgelegd moment door Sonny, een onbeduidende tel of stap ergens overheen in de kosmos.

In het rijtje heb ik de naam Led Zeppelin genoemd. Een band die begonnen is in 1968. Direct na hun eerste song slaat de twijfel en onbegrip toe. Ze hebben dan nog niet deze roemruchte naam. Echter de drummer is negatief in zijn bewoordingen. Hij voorspelt dat de band "would go down like a lead balloon" (zal neerstorten als een loden ballon). Voilà, een naam voor een superband is geboren.

1968 een jaartal waarin de Vietnam oorlog heet van de naald is en progressieve rock en songs de manschappen in Vietnam een warm hart onder de riem steken.

Lotgenoten PTSS veel sterkte.

Luctor et Emergo / Heroes and PTSD

On twitter I see a message from a fellow police officer, come by. It is no cheerful message, the tekst: “Still much to do! By backlogs are many officers on the waiting list for PTSD treatment”

This twitter message brings me right back into my memory of my first encounter with Jacco Bezuijen, a police officer with PTSD who has willingly worked along in television program; "Heroes in a fix." Jacco goes into this broadcast into the core of his mental existence right through the dust of honesty and humanity of serious incidents that have made him a PTSD victim.

The day after the broadcast I cycle - in my mind the story of Jacco repeats itself - on my bike to my police station to work a dayshift patrol and then out of the blue I see a squirrel crossing the road on his four feet. Next I cycle between lazy geese that lie on my bike path next to a stream, waddle and chatter. The sun shines upon me from the left as a brother in arms who lit my path and is highly enjoyable and nicely warm in humanism terms.

Jacco can’t see this picture of mine from this nature beauty in progress. Because he lives in a far of City, but twitter made us brothers in arms. But the real question to Jacco is? Could he see the little beautiful things every day as I do on this very moment? Who knows, I hope dearly he does and will do so.

Arrived at the office, I take the initiative to get in touch with Jacco by email. Probably I fail to my initiative. Because Jacco has received countless responses to the broadcast of him and his where a bouts in Copland who let to his PTSD. Many colleges’ men and women call him a Braveheart, but also desperate and wounded in his uncontrolled mind. As a matter of speech and translation to my best Dutch! Affords.

Very soon I get a very nice personal response from Jacco by email. This has led to a very nice collaboration of Jacco and me. We make some times photo-blogs of beautiful moments, experiences and life as it is to us and everyone who passes by in our eyes or the lens of Pentax his photo camera.

I like to think and say; everybody, Grab any occasion for the little and beautiful aspects of live as shows up before you as an uninvited friend. Beyond consideration enjoy and embrace in the hectic police life of every moment of every day, no matter what, at all costs.

Core: Police men and women in all shapes and sizes run unobtrusively around to help where needed, unsolicited. Described as proud, strong and proud. Happy are those who, in their team, can have these heroes. As I said, they often belong to a nondescript kind as that of gray mice. Reamers rubble of buzzing, always ready and never far away when you need them.

That is the biggest pitfall of heroes. They are people of flesh and blood brimming with emotions built up during their inexhaustible work. For many years they walk around with their mind undigested suffering, where they overstep the line over and over again.

Often to the detriment of themselves and their families that weeps silently and want another path of glory in life, just being happy and warm, but this family is not to be heard. As if a big wall stands between duty and quality family time.

Some of them unfortunately couldn’t lay off their heroic mantle and by mental plundert and force exploitation they are not ever be able to be fully employable again. So is Jacco, what a shame and personal disaster.

Often these heroes with a badge are the last man standing and refuse to throw the towel in the public RING of humanity because their job is killing them and they cannot obtain more psychical blows on their mindset. But still they are going on strong as far as they get.

Their world filled with commitment and pragmatism and donor interests collapses just as the great walls of Jericho in ancient times.

Continuing to mask their distress when mental conditions make it no longer a losing battle of society. But unhappily they once again help themselves further into the gutter of physical need.

A real hero PTSD must not have to explain him - her and the weakness. The thin blue line is hard and sometimes felled much too late and much too hard by nearby every common police officer of flesh and blood.

By their invisible psychological masquerades the tough world around them seems to see much too late that they are ill, no longer usable in police force matters. Debit it is a subcutaneous matchless monster called PTSD, which is a deadly mind-blowing monster which is secretly masters their mindset completely.

All their experience, commitment and humanity disappears under this excessive pressure. Again and again knocked out and beaten by the negative resistance in society, they are no longer upright to the badge.

Eventually they remain motionless on the scrapheap. Then it turns black before their eyes. One's own body helps them to perform their own survival mechanism. They are completely stripped and stripped of the daily heavy loads and finally they come to realize their sickness. The twilight of their eyes then. Under pressure all gets liquid or diamond. That is how it is.

Fortunately in PTSD matters, more liquids in the form of teardrops drops floats from the eyes and cheeks downhill from their faces of troubled policemen and -sisters in need, that indicate the actual situation and nothing else.

The same to our fire fighters and those brothers and sisters how are military obliged to defend our countries and the peace on earth.

Then I get more and more in touch with Jacco by social media. Even from his improvement process he wants to help people against the many-headed monster PTSD in their struggle. He writes books. He opens his heart to a human overture.

He is still there, fragile, broken as a wounded animal in distress scrambles to his feet helped by his home and especially his muse Sandra and his lovely children.

Despite that it allows him to the test he takes part in the program HEROES IN A FIX (Helden in de Knel – Holland). Nice that he does such for himself, his family and especially selflessly for other victims of PTSD. This monster always tries to make victims around good ers and diligent hard workers unexpectedly harsh and ruthless attack and breaks them.

The program Heroes in a fix opens Jacco’s open personality. Openness, sensitivity and especially his human weakness, thanks God. With trembling knees though. The Netherlands television viewers are witnessing yet another heroic act by Jacco, this time on television.

The confrontation with the parents of Thom means to him a lot. The Robocop Jacco is a superman. After his police harness is revealed a tiny person is left. An upright man.

Than humanity. His eyes glisten. They are wet with emotion, grief and injustice. These are not tears. They are die-hards.

The string that the many-headed monster to PTSD can now be unraveled from his neck. Not once, not twice, but little by little. Maybe not at all, but that is the hard struggle of life of this man.

Hopefully the little boy who wants to join the police force, can back up. Everybody grants him this.

In my neighborhood policing environment I see colleagues fail prolonged by PTSD. The police caught up with little paces to help them. But luckily help is on its way. That’s the most important effort. That means many colleagues who suffer from PTSD that will be discussed how the police leadership in the future can help them at their utmost best intentions and what work they eventually can handle yet or in the near future.

That's hard micro personal craftsmanship in a slowly process to the large backlogs. I hope with good outcome for everybody involved. But not in all cases, yet. Other samples such as graphs and figures and legislation make it a difficult trail and partly impassable.

Our colleagues with or without PTSD deserve respect and good help when this is required, from their employer.

I suddenly realize that everyone could meet PTSD on his or her path. So never say that will not happen to me! It is no man’s call. Watch out for the monster PTSD, be beware of your six!

Of course I made this blog with permission of Jacco. In my mind I often ask Jacco, what are you doing? His answer is always; Han, Luctor et Emergo.

Okay Jacco, at your own pace and own path, so I hope for you. You are struggling but I'm sure you emerges.

Link : Broadcast Heroes in the Compression PolicemanJacco