Mijn eerste gedachte bij de foto van Jacco is die van een
geleide weerstand in geknechte vorm. Met uiterste precisie naadloos in mekaar
gedwongen en met kracht, muurvast geklonken. Tanden maken op slaafse wijze deel
uit van snelheid bevorderende slagkracht. Sterke metalen identieke schakels
beproeven koortsachtig de verzorging van de overdracht van energie en vitesse. De
snelheid wordt door de mens been-matig opgejaagd via gedifferentieerde
omwentelingen rondom de as. De weerstand als in de wet van Newton, heeft enigszins
vat op dit mechanistisch bolwerk.
Vanaf een groter afstand bekeken lijkt dit ogenschijnlijke tandwiel-blok
op een perpetuum mobile, denkbeeldig apparaat dat eenmaal in beweging uit
zichzelf blijft bewegen en energie kan opwekken uit het niets. Slechts en alleen
de aarde schijnt hiertegen weerstand te kunnen oproepen door tegendraadse
seizoenen in het strijdperk te werpen waardoor een tegenstroom geforceerd kan
worden.
Het materiaal dan. De vroegere mensheid is zoekende om iets
te fabriceren dat niet een, twee drie kapot gaat. Proefondervindelijk
vastgesteld is destijds gebleken dat niet de dikste opeen gestapelde magnetische
metaalmix het sterkste is, maar wel de fijngevoeligste beproefde
metaallegering. De onverwoestbare samoerai zwaarden als voorbeeld. Zij zijn
gekneed, gemengd, gehard met zuurstof, water en vuur tot een nagenoeg onverwoestbaar
snedig geheel.
Samoeraizwaarden en Shimano, ten slotte. Allebei ideeën uit
Japan, sterk, gewild, meedogenloos en vooral tijdloos.
Ik denk nu alweer fantasievol maar alweer anders over deze
foto!
Fijne dagen samen, wensen Jacco en ik U allen
Tekst: Han Tummers
Foto: Jacco Bezuijen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten