Jacco en ik zijn blijven
steken op 48 fotoblogs tot dusver. Hij heeft nog twee verhalen van mij in zijn warme
portefeuille. Eigenlijk een blog-foto. Het lezerspubliek is andersom gewend door
onze foto-blogs. Soms moet je husselen en iets nieuws uit proberen. Jacco heeft
toegestemd. Zijn partner Sonny moet nog ff schieten als jullie begrijpen wat ik
bedoel; shoot to explore en niet to kill. Als de tijd er rijp voor is en geen
moment eerder.
Volgende week voor de bijeenkomst
van het meldpunt PTSS in Rockanje heeft Jacco een dijk van een foto uitgezocht.
De foto laat een leven zien na PTSS, bestemd voor lotgenoten. Meestal triggert
Jacco mij en dan vat ik mijn levenswandel in letters samen met een open mind en/of
fantasiegevoel.
Gisteren heb ik de foto voor
het eerst gezien. Ik heb meteen een liedjes in mijn hoofd, Stairway to Heaven
van Led Zeppelin. Ik zal een aanloop nemen om mijn gevoelens in een letterval
te laten samenkomen. Wie weet lukt het mij om het juiste gevoel over te brengen.
De emulsie zal deze keer zijn ptss – stairway – Led Zeppelin -Jacco – Sonny!
Ik heb de foto doorgedraaid
tot op zijn kop en grof motorisch bekeken vanaf een afstand maar ook verkleind
tot het formaat van 2 x 3 cm ongeveer. Ik zal dan ook klein beginnen. Want
gevoelens beginnen nu eenmaal klein, miniem maar kunnen groots uitgroeien tot
mentale ziektes die persoonlijke werelden kunnen doen omvallen.
De te kleine foto toont
een grijze substantie in het midden lichtjes, warm en gesouffleerd door donkere
tinten ter bescherming aan de randen en buitenzijden. In het midden zie ik een
gezicht opdoemen van een persoon met veel leed op zijn of haar gezicht. Ik zou
bijna zeggen een strak en mooi excentriek vrouwengezicht met een verdrietige expressie
en zeeën aan opgedroogde tranen.
Je kunt dit alleen zien
als je het überhaupt wil zien met een zoals ik al zei, open mind of met een
goeie leesbril op de juiste sterkte! Dit gezicht lonkt slechts en alleen helden
in de knel met een groot hart en gevoel als een lorelei, naar zich toe. Bijstand
heeft bij deze doelgroep nog nooit het gewenste effect opgeleverd.
In hun struggle for life en
erkenning zijn zij verdwaald geraakt in een brij van regels en verantwoordingen
die zij niet aankunnen. Zij lijden in stilte samen met hun gebroken gezin en
kinderen direct naast hun op de te hoge barricaden van eensgezindheid en grote
onmacht gevoelens.
De imaginaire lorelei op
de foto voelt aan wat er mis is op deze wereld maar vooral op micro niveau voor
het individu dat keer op keer tegen de muur van onbegrip en ziekte aanloopt. Deze
willen slechts en alleen maar een gemeengoed; hun gezondheid en werkzame leven
terug. Niets meer. Dat is toch niet teveel gevraagd.
Ik schreef het al. Het
gezicht in de te kleine foto lonkt als een lorelei maar dan een van uitsluitend
goede intenties. Doelgroepers lopen vol vertrouwen en ongewis van wat er te
gebeuren staat naar haar toe. Bij haar gekomen blijkt het onzichtbare
vrouwengezicht verdwenen. Bomen staan als piketpaaltjes op de teweeggebrachte
gevoelens. De invitatie om verder te lopen en mentaal te zwoegen blijft recht
overeind.
Er is een weg maar, waar is de weg. Robuuste bomen als piketpaaltjes
effenen deze weg naar mogelijk herstel of good vibrations voor de ziel, aangevuld
met de vitaminen AD en frisse lucht. De weg is normaliter onzichtbaar, behalve
voor helden in de knel.
Het bladerdak van menige
struik of boom maakt alles tot een pittoresk ondoorgrondelijk geheel dat
eenmalig is. Zolang als het fotoshot van Sonny. Daarna is alles weer anders.
Door de wind, de stand van de zon of de seizoenen.
Wat blijft zijn de nare herinneringen
en de menselijke wil om verder te gaan. Echter voorbij de bomen-piketpaaltjes
zijn een paar heuse trappen uitgehouwen of geplaveid, die helden kunnen wegvoeren
uit deze grijze donkere brij.
De trappen kun je
bewandelen of niet. Je kunt de aangewezen richting volgen of niet. Dat ligt aan
jezelf en aan de situatie waarin je verkeert. De doelgroepers die ik omschreven
heb zullen de trappen nemen. Zij zijn in een dal en dieper kunnen zij niet zinken
of gaan. Voor hen is er maar een weg, omhoog uit de grijze brij met
piketpaaltjes zoals op de foto.
Dan pas zullen zij zien en
voelen dat ik, de foto te klein heb geobserveerd. Zij zullen de foto op hun
eigen manier en wijze waarderen op ware grootte en pracht. Een verloren- maar
wel voor eeuwig vastgelegd moment door Sonny, een onbeduidende tel of stap ergens
overheen in de kosmos.
In het rijtje heb ik de
naam Led Zeppelin genoemd. Een band die begonnen is in 1968. Direct na hun
eerste song slaat de twijfel en onbegrip toe. Ze hebben dan nog niet deze
roemruchte naam. Echter de drummer is negatief in zijn bewoordingen. Hij voorspelt
dat de band "would go down like a lead balloon" (zal neerstorten als
een loden ballon). Voilà, een naam voor een superband is geboren.
1968 een jaartal waarin de
Vietnam oorlog heet van de naald is en progressieve rock en songs de
manschappen in Vietnam een warm hart onder de riem steken.
Lotgenoten PTSS veel sterkte.
