Miljoenen jaren geleden had de aarde nog geen dampkring of
zwaartekracht protectie in welke vorm dan ook. Kometen, brokstukken van
minerale- en andere aard kwamen onvrijwillig of toch niet! Op bezoek en sloegen
vele miljoenen jaren op een rij, een gatenkaas in de zachte- moerassige
zweverige aarde. Een mega onuitputtelijk bombardement van jewelste. Vele
brokstukken werden ingelijfd en zijn tegenwoordig de dankbare ertsen, mineralen
en de bron van ons leven waar wij ons voordeel mee kunnen doen. Als voorbeeld
de vele onderscheidenlijke edel- en metalen ertsen. Gelukkig zijn de ertsen
geïsoleerd gebleven en zijn niet als een kwaadaardige tumor uitgedijd in de
aarde.
Allerlaatst zijn zij tevoorschijn getoverd omdat de mens hen
heeft uitgegraven en deze vruchten heeft gesmeed tot dankbare gebruiksartikelen
en/of werktuigen.
Alles heeft een begin en een eindstadium, zelfs het leven,
in minerale- of vaste vorm. Als je maar lang genoeg wacht op de omwentelingen van
de aarde om de zon. De mens heeft op een ongebruikelijke manier de metalen
ertsen voor zijn eigen baten aangewend. In eerste instantie om te jagen en zich
te verdedigen en veel later pas als economisch breekpunt in de industrie.
Zonder minerale- en ijzerertsen gaat eigenlijk niets.
Dank u vroegere meteorenregen van varia aard dat u de moeite
heeft genomen om onze aarde te geselen en murw te beuken. Wij gebruiken nu deze
gewelddadige vruchten om ons leven aangenaam te maken of om onze positie te
verankeren volgens de laatste mode trends.
Mensen groeven en graven metalen uit de grond om hen als
sieraden te gebruiken en de hardere ordinairdere soorten als werktuigen.
Eureka, ook wordt het wiel uitgevonden. Dat geeft minder weerstand en kost ten
slotte minder energie.
Wielen zijn rond en lijden een hard bestaan. Dus word een
tussenlaag van rubber gebruikt om het wiel comfortabel over de weg te laten
bewegen. Uiteindelijk wordt het wiel als onderste deel van een comfortabele
autovehikel vervangen en afgedankt opzij gezet en hard verder meedogenloos
achtergelaten om te vergaan tot het ultieme niets.
De velg en het wiel door Jacco gefotografeerd is verlaten en
achtergelaten als een res nullius, lees; aan niets of niemand toebehorend in de
vrije natuur. Maar zo heeft moeder Aarde, de bewaker van de bodemschatten, het
niet bedoeld.
IJzer heeft in eerste instantie een beschermlaag tegen
corrosie, de roestvorming. Daarna begint de aftakeling pas goed. De
weersinvloeden geselen deze velg en dit wiel op een zelfde wijze als destijds
de aarde in zijn onbeschermde oervorm. De geschiedenis herhaalt zich altijd,
toch. Ook al is dit maar in het klein.
De aarde stuurt hulp op weg naar deze velg. De aarde voelt
aan de koude velg met tentakels van groeiend en bloeiend groen. De aarde zal de
velg aan het oog onttrekken en overdekken met warmzalig groen. De ultieme
gedachte zal zijn dat de aarde deze metalen schat gaat beschermen en terugnemen
in de warme grond zonder gedenkmaal, maar wel omringd met liefdevolle warmte.
Het proces einde aan alles wordt ingezet en zal nog lange
tijd duren. De tijd om dit proces te betuigen heeft niemand want het duurt in
onze ogen te lang.
Ashes to ashes, dust to dust. Stof zijt gij en tot stof zult
gij wederkeren.
