50

Dan zie ik je profielfoto. een schijnbare grauwe bedoening. Maar als je iets verder kijkt dan zie je geen ogen maar de kleurrijke weg van jouw leven. Bij nacht weliswaar, maar dan toch. De gespiegelde weergave is abominabel mooi. Lichten van een stad, mogelijk Rotterdam, weerkaatsen het warme licht via jouw ogen. Is dit een reflectie? Het zou kunnen maar van de andere kant de tendensen van een te gejaagd leven van anderen jegens jouw (on)gewilde presentie. Je bent weerbarstig, dit zou versterkt kunnen worden door de natuurlijke groei van jouw levens accenten in de camera, zichtbaar gemaakt via de baardgroei op de blosse wangen.

Het regent niet want je houdt dit tegen door de cap van jouw cap.
Jij houdt tegen wat niet goed is, dat zit in je DNA.

Je oogt zelfverzekerd nog steeds en dat blijft zo. Het kan een schijn zijn. Maar ik weet beter, jouw gezin houdt jou op de been. Vriend ik stop maar met mijn gedachten aan het op papier toe te vertrouwen. Ik wens je een super bijzondere 50-ste verjaardag. Ook al houd je van rust en stilte. maar dit moet nu eenmaal gebeuren rondom jouw persoontje. Want je hebt zojuist ene stap gezet op het tracé van de tweede helft van jouw leven.

Groeten uit Limburg, van Han

Tekst: Han Tummers
Foto: Jacco Bezuijen

Eenzaam en alleen

Fotoblog 51 waarbij ik een associatie met de film 51 STATE heb. De film gaat over drugs die je bevrijden en je geest laten rondwaren in een betere schonere en vooral warme wereld. Geld en criminaliteit zijn er danig in verweven en alles is gemixt en geknipt en geplakt tot een oogstrelende film met leuke muziek. Vaak wordt fantasie een vreemde vorm van werkelijkheid. Kijk dus uit voor wat je wenst,

De foto dan, deze kun je interpreteren naar believen. Ik zie de aftakeling van de natuur en ook van de mens in de nadagen van zijn of haar bestaan, en het leven niet alleen kan noch wil leven.

De natuur schrikt van de herfst op een zodanige abrupte wijze dat alle kleuren vergrijzen en de aanwas aan loof en bladeren verdwenen zijn, weggevaagd door de gruwelijke wind. Als aanjager en heraut van een naderend onheilspellend jaargetijde. Het leven is er desolaat en kil. Wat mooi was, is niet meer traceerbaar. 

Alleen in de warme herinneringen van de mens als een onuitwisbare route naar liefdevolle momenten en samenzijn.

De rode parasol of paraplu associeert zich met niets en niemand in deze feeërieke omgeving. Slechts en alleen als een piketpaal of uithangbord naar antieke of recente memorabilia. Een statement of een treurdicht naar de warmte en liefde van weleer.

Onder de rode bedekking zit een persoon alleen voor zich uit te turen. Er is plek zat voor twee maar de andere plek is onbezet vanwege dood of ziekte, voorgoed wellicht. Ondanks het weer is het onder de rode bedekking niet koud of kil maar de rode bedekking geeft een warme persoonlijke intentie af.

De herinneringen leven voort als een bries. Je voelt deze wel maar kunt deze goede geest niet meer vastpakken of omarmen alleen maar immaterieel memoreren,

Eenzaamheid komt veel te vaak voor. Echter eenzaamheid is te zien en te voelen ook al is deze weggestopt achter een façade, een lach, een traan of diep weggeborgen in iemands hart.

Als je wil kun je veel verder kijken dan oppervlakkig zien, ook in december

Long Blond Animal

De jongens uit Den Haag zingen weer eens hun top liedje, long blond animal. Een song verweven van mooi weer met fraaie herinneringen aan mooie meiden gemixt in een muzikale apotheose vanjewelste. Zalen en fantasieën gaan er los van. De jongens van de gouden oorring = GO husselen zang en instrumenten ineen tot een daverend geheel onder de rasse knappe hart-beats van Caesar Z.

LBA, Op afstand in het vizier, niet durven te veroveren. Wat doet GO dan? Ze schrijven er een love song over en laten hele zalen melancholisch mee genieten en zwiepen over liefdesverdriet,  Ah Ah Ah Ah Ah ingepakt in een zwoel uptempo. 

De song gaat over een gemiste droomkans m.b.t. een chick die ertussenuit gepeerd is door de te lange faalangst van een nerveus groentje. LBA blijkt voor dit groentje onvindbaar in het leven dat al snel te volwassen is geworden. Een verloren super kans op eeuwig geluk, met zijn tweeën. 

Met een zinderende foto van een long blond animal, met nadruk op animal, laat ik wat gedachten vrij.

Mijn versie van LBA; Deze ogen weerspiegelen de ziel van een uniek individu. Mooie ogen in een mooi hoofdje geplant betoveren sowieso ieders wereld nog indringender. De hele essence of being, speelt rondom de ogen. Jouw lange donkere stugge wimpers hebben het in zich om er op subtiele aard een heimelijk gordijn van excellente accenten omheen te leggen. Beauty in de dop.

LBA, zintuiglijk aanvaard zijn jouw ogen uiterst scherp ziend als vanaf een roze wolk omlaag, kleuren en contrasten onderscheid jij als geen ander, niet normaal dit kleurenpalet. Jouw ogen doorgronden de wereld en personages als een MRI-scan en onderscheiden allerhande niveaus tot op het bot, zowel positief als ook de categorie met de bedenkelijke eigenschappen. Jouw genetische aard is behoedend als van een overstijgend karakter. Jij ruikt gevaar en naderend misbruik met je mooie evenwichtige gestroomlijnde neusvleugels vanaf grote afstanden wanneer zij een pad in jouw richting trachten te effenen.

Wanneer jouw nieuwsgierigheid is gewekt laat jij je voorzichtig benaderen onder eigentijdse strakke regie. Jouw uiterst behoedzame wederzijdse afstand en aaibaarheid wordt door sommige kleffer-s als arrogant betiteld. Want jij verdoet geen tijd of moeite aan hen die jouw niet waardig zijn. Dit alles is gebaseerd op zintuiglijke waarnemingen en bovenal je zesde zintuig. Je innerlijke alarmbellen luiden altijd vrij snel. Je hebt ten slotte al veel meegemaakt op het pad van je levensloop.

Jouw kleding dan; je houdt van kastanjebruine pasteltinten en down to earth patronen, als van een camouflage kledinglijn, opzichtig maar vooral door warme- en intense kleuren. Op afstand oogt jouw kleding ondoorgrondelijk, nogal mystiek met een enorme aantrekkingskracht op het leven rondom je. Jouw kleding herbergt tal van thermos regulatie mogelijkheden, nice and cool. Jouw odeur vanaf de huid ruikt aromatisch door de kleding heen en op partners sensueel zo niet seksueel.

Dan neem ik de gok op een heuse afgang en stap op je toe. Vanaf verre afstand oog je gracieus, lang,

blond, tenger, gespierd en vooral op en top vrouwelijk. Nabij gekomen zie ik dat je geen schoenen draagt. Een statement misschien? Jouw tenen zijn donker geaccentueerd of geverfd. Je staat elegant en sierlijk op de ronde wereldbol te ogen. Tja, jouw ogen zijn van van grote afstand te zien, als donkere prikjes in de ziel achter ieders netvlies. Van dichtbij zie ik een grote donkere amandelvormige zee waarin men zich verloren waant en zal verdrinken. Maar ook gedroogde banen van tranen. Het leven is niet altijd makkelijk.

Kennelijk ben ik in al mijn hartstocht geen gelijkwaardige partij voor jou. Jij bent veel groter dan ik ooit zal uitgroeien. Zeker veel pindakaas gegeten in je jeugd en daarna uitgegroeid tot een betoverende diva. Ik had niet gedacht dat je zo groot zou worden. Ik ga je toch evenaren in lengte, bedenk ik me plots. 

Ik klim in een boom vlakbij onze ontmoetingsplek en kom na een korte klimpartij op gelijke ooghoogte. Jij nadert mij en komt binnen mijn persoonlijke aanvaardbare persoonlijke afstand. Daar waar ik zeer weinig mensen toelaat. Met je mond nader je mijn mond. Je opent je zwoele lippen. Ik zie dat je elegante vochtige tong een krulbeweging maakt. Ik sluit mijn ogen en wacht op jouw smakkerd. Plots voel ik een briesje wind in de boomtop. Ik kijk op en zie dat je je hoofd afwent en met je tong net naast mijn oor een groene tak omhelst en vermorzelt als een python bij haar prooi. Dan slik jij de groene bladenpracht in je mond door naar je spijsverteringskanaal. 

Ik denk aan een amoureuze actie en jij denkt aan eten. Met je tong bevochtig jij je lippen en wat ik vreemd vind is het feit dat je de rest aan groene bladerenpracht laat leven. Dat vind ik zo knap aan je, leven en laten leven. Ik vergeet mijn afgang en klim omlaag. Jij blijft bij me. Ik bedenk me plots dat je een groot hart hebt en wilt zien dat ik veilig uit de boom klauter en er niet uit duvel. Jij kent erbarmen en genegenheid. Daarom ben je ook als herbivoor geboren.

Tja, jouw hart weegt 12 kilogram, logisch dat je bent zoals je bent, aardig en ongenaakbaar. Vreemd dat jouw skelet opbouw eender is als die van de mens. Toch two of a kind. Mooi deze lijfelijke overeenkomsten.

Terug op de bodem met vaste grond onder mijn voeten zie ik naast mij een aantal kleurige eetbare bloemen gedijen. Ik breek er een paar af. Niet meer bloemen als nodig om mijn dankbaarheid en vriendschap in een florissant statement aan te tonen en te bekronen.

Ik maak alweer de weg omhoog. Echter deze keer niet via boomgekletter. Ik doe dit op een geheel eigengereide methode. Met enthousiasme ruik- en kijk je naar de door mij aangeboden bloemen, om deze daarna smakelijk te verorberen.

In deze flora en fauna pracht ben jij gelukkig en voel je je thuis. 

Long blond animal ik heb je gevonden, ik laat je achter in je habitat want dat hoort ook zo.

Stairway to heaven‏

Jacco en ik zijn blijven steken op 48 fotoblogs tot dusver. Hij heeft nog twee verhalen van mij in zijn warme portefeuille. Eigenlijk een blog-foto. Het lezerspubliek is andersom gewend door onze foto-blogs. Soms moet je husselen en iets nieuws uit proberen. Jacco heeft toegestemd. Zijn partner Sonny moet nog ff schieten als jullie begrijpen wat ik bedoel; shoot to explore en niet to kill. Als de tijd er rijp voor is en geen moment eerder. 

Volgende week voor de bijeenkomst van het meldpunt PTSS in Rockanje heeft Jacco een dijk van een foto uitgezocht. De foto laat een leven zien na PTSS, bestemd voor lotgenoten. Meestal triggert Jacco mij en dan vat ik mijn levenswandel in letters samen met een open mind en/of fantasiegevoel.

Gisteren heb ik de foto voor het eerst gezien. Ik heb meteen een liedjes in mijn hoofd, Stairway to Heaven van Led Zeppelin. Ik zal een aanloop nemen om mijn gevoelens in een letterval te laten samenkomen. Wie weet lukt het mij om het juiste gevoel over te brengen. De emulsie zal deze keer zijn ptss – stairway – Led Zeppelin -Jacco – Sonny!

Ik heb de foto doorgedraaid tot op zijn kop en grof motorisch bekeken vanaf een afstand maar ook verkleind tot het formaat van 2 x 3 cm ongeveer. Ik zal dan ook klein beginnen. Want gevoelens beginnen nu eenmaal klein, miniem maar kunnen groots uitgroeien tot mentale ziektes die persoonlijke werelden kunnen doen omvallen.

De te kleine foto toont een grijze substantie in het midden lichtjes, warm en gesouffleerd door donkere tinten ter bescherming aan de randen en buitenzijden. In het midden zie ik een gezicht opdoemen van een persoon met veel leed op zijn of haar gezicht. Ik zou bijna zeggen een strak en mooi excentriek vrouwengezicht met een verdrietige expressie en zeeën aan opgedroogde tranen.

Je kunt dit alleen zien als je het überhaupt wil zien met een zoals ik al zei, open mind of met een goeie leesbril op de juiste sterkte! Dit gezicht lonkt slechts en alleen helden in de knel met een groot hart en gevoel als een lorelei, naar zich toe. Bijstand heeft bij deze doelgroep nog nooit het gewenste effect opgeleverd.

In hun struggle for life en erkenning zijn zij verdwaald geraakt in een brij van regels en verantwoordingen die zij niet aankunnen. Zij lijden in stilte samen met hun gebroken gezin en kinderen direct naast hun op de te hoge barricaden van eensgezindheid en grote onmacht gevoelens.

De imaginaire lorelei op de foto voelt aan wat er mis is op deze wereld maar vooral op micro niveau voor het individu dat keer op keer tegen de muur van onbegrip en ziekte aanloopt. Deze willen slechts en alleen maar een gemeengoed; hun gezondheid en werkzame leven terug. Niets meer. Dat is toch niet teveel gevraagd.

Ik schreef het al. Het gezicht in de te kleine foto lonkt als een lorelei maar dan een van uitsluitend goede intenties. Doelgroepers lopen vol vertrouwen en ongewis van wat er te gebeuren staat naar haar toe. Bij haar gekomen blijkt het onzichtbare vrouwengezicht verdwenen. Bomen staan als piketpaaltjes op de teweeggebrachte gevoelens. De invitatie om verder te lopen en mentaal te zwoegen blijft recht overeind. 

Er is een weg maar, waar is de weg. Robuuste bomen als piketpaaltjes effenen deze weg naar mogelijk herstel of good vibrations voor de ziel, aangevuld met de vitaminen AD en frisse lucht. De weg is normaliter onzichtbaar, behalve voor helden in de knel.

Het bladerdak van menige struik of boom maakt alles tot een pittoresk ondoorgrondelijk geheel dat eenmalig is. Zolang als het fotoshot van Sonny. Daarna is alles weer anders. Door de wind, de stand van de zon of de seizoenen.

Wat blijft zijn de nare herinneringen en de menselijke wil om verder te gaan. Echter voorbij de bomen-piketpaaltjes zijn een paar heuse trappen uitgehouwen of geplaveid, die helden kunnen wegvoeren uit deze grijze donkere brij.

De trappen kun je bewandelen of niet. Je kunt de aangewezen richting volgen of niet. Dat ligt aan jezelf en aan de situatie waarin je verkeert. De doelgroepers die ik omschreven heb zullen de trappen nemen. Zij zijn in een dal en dieper kunnen zij niet zinken of gaan. Voor hen is er maar een weg, omhoog uit de grijze brij met piketpaaltjes zoals op de foto.

Dan pas zullen zij zien en voelen dat ik, de foto te klein heb geobserveerd. Zij zullen de foto op hun eigen manier en wijze waarderen op ware grootte en pracht. Een verloren- maar wel voor eeuwig vastgelegd moment door Sonny, een onbeduidende tel of stap ergens overheen in de kosmos.

In het rijtje heb ik de naam Led Zeppelin genoemd. Een band die begonnen is in 1968. Direct na hun eerste song slaat de twijfel en onbegrip toe. Ze hebben dan nog niet deze roemruchte naam. Echter de drummer is negatief in zijn bewoordingen. Hij voorspelt dat de band "would go down like a lead balloon" (zal neerstorten als een loden ballon). Voilà, een naam voor een superband is geboren.

1968 een jaartal waarin de Vietnam oorlog heet van de naald is en progressieve rock en songs de manschappen in Vietnam een warm hart onder de riem steken.

Lotgenoten PTSS veel sterkte.

Poppy appeal

Dagelijks passeer ik op mijn fiets ontelbare bermen, paden en zijkanten van wegen. In juni en juli elk jaar weer opnieuw is het hoogtijd van wasdom. Het groene- en gele onkruidveld overheerst op deze desolate onverzorgde plekken. De laatste tijd zie ik weer de kruiden en de planten van vroeger in mijn jeugd. Zeg maar toen er nog niet met vergif gespoten en overmoedig machinaal plat-gemaaid werd. Deze ontluikende kruiden krijgen nu de kans om te leven en te prachten. Ik noem het liever wild groeiend ongeremde speelse creaturen in de dop die, hun wereldse frêle weerga nog niet kennen. Je moet het wel willen zien anders heeft het geen nut. Al ziende blind!

Wanneer je de kruiden met rust zou laten dan zullen zij allemaal de oppositie omverwerpen en iedereen verblinden met hun hemelse kleuren en magnifieke bloeisels richting zon. Meerdere oogstrelende aura’s van blauwe, gele, paarse, roze, scharlakenrode en andere beautiful tinten zullen ieders belevingswereld oprecht zinnenstrelend laten opbloeien. Dit in tegenstelling tot de saaie onfortuinlijke bermen, de afvalputjes van de wereld en de natuur die onvervalst om aandacht en water en genegenheid zullen blijven roepen. Of een modieuze knipbeurt.

Dan zie ik de foto van Jacco en Sonny van klaprozen. Een palet van scharlakenrood accentueert tussen de groene gedweeë achtergrond tot een melodie van verdraagzaamheid en latente geschiedkunde.

De bladroos bloeit op lange ranke stelen in de bladoksels die meewarig mee wiegen met de jaargetijden in hun geval de zomerse wellevendheid. Strelingen voor mijn ogen elke dag weer opnieuw. Ik weet ook waarom ik klaprozen zo mooi vind, namelijk door hun symbolieke overwaarde. Daar kan geen hypotheek tegenop!

Het mysterie van de klaproos is eigenlijk heel vreemd. Vroeger werd gedacht dat de plant groeide op de plaats waar iemand vermoord was en dat het bloed door de plant werd opgenomen en bewaard in de bloembladen. Daarom dacht men dat dit de oorzaak was van de vele klaprozen op het oorlog slagveld. Dit is echter een sage en een averechtse fictie. Maar, heel soms komen fictie en werkelijkheid nader tot elkaar in bloei.

Deze fictie van de klaproos heeft geleid tot het meest neutrale en internationaal verspreide symbool voor de in de Eerste Wereldoorlog gesneuvelde geallieerde soldaten aan de IJzer, in België.
Na de wapenstilstand hebben vrouwen in navolging van elkaar altijd een klaproos gedragen en fondsen geworven. De opbrengst ging naar de weduwen en kinderen van de gesneuvelde soldaten en naar invalide soldaten. Deze acties kregen navolging in andere Europese landen, waaronder Engeland.

Op de dag van vandaag bekommeren non-profit organisaties zich om de oorlogsslachtoffers en hun nabestaanden van the Great war 1914-1918.

Op de jaarlijkse klaproos dag herdenking mocht ik dienst doen en heb met veel respect mijn best gedaan ter eer en glorie van de miljoenen slachtoffers die deze oorlog gekost heeft. Zij mogen niet vergeten worden. De doedelzak pipers in de grote kerk in Sittard onderstrepen de belangrijkheid van poppy appeal tot in de lengte van dagen.

Cat on a hot tin roof

Er is momenteel in Amerika een reclame cat die mega populair geworden is via twitter en facebook. The real Grumpy cat heet de zielige cat. Leuk dat deze cat met haar melodramatische uiterlijk boekdelen spreekt die verder zijn onderstreept met leuke slogans die voor vele AHA momenten zorgen en de lezers aan het denken zet.

Grumpy cat is pas geleden aanwezig geweest bij het openen van een restaurant. Duizenden mensen stonden er in de voet-file om samen met hun idool, Grumpy cat, op de foto te kunnen. Of ze ervoor hebben moeten betalen dat weet ik niet.

Diermishandeling of dierkwelling voor geldelijk gewin, het zou zomaar kunnen. The rich and the poor in een nieuw wanstaltig perspectief geplaatst. Stel je voor je moet elke dag opnieuw met duizenden blije fans op de foto. Je zou er bijna Grumpy van gaan kijken. Opgepakt worden door mooie en lelijke mensen. Intussen zitten de asielen in Los Angeles vol met lieve katten en honden. De euthanasiespuiten zijn er niet aan te slepen.

Grumpy cat is de bekendste cat uit de USA. Groter dan alles en iedereen. Zo worden dus voor economisch gewin sterren geboren en uitgebuit.

Dan is er in Nederland toch een andere benaderingswijze. Nuchter en natuurlijk en iets minder aaibaar. Aaibaarheid alleen maar als het kan of mag, tenzij!

Sonny heeft weer in de aanslag gelegen en heeft een daktijger geschoten onder het wakende oog van Jacco. Zonder bloedverlies. Alleen maar voor de lens. Deze daktijger is lief, vriendelijk en snel. Hij bewaakt zijn domein en kijkt uit hoog over de daken. Hij telt de dakpannen. Hi is elke dag opnieuw in de weer om “zijn” fort te verdedigen tegen het kwaad van buitenaf. Meestal binnendringers als vogels en muizen. Daar kan hij niet tegen. Hij heeft schutkleuren variërend van bruin tot zwartkleurige ruwe haarborstels.

Naast de haarwortels zijn een paar prachtige groene sinistere dodelijk ogen –als het moet- ingeplant die de wijde omgeving blijven verkennen op naderend onheil. Onbaatzuchtig als geen ander, wijkt hij slechts voor een paar dagen uit naar elders.

Meestal is dit in de Sinterklaastijd wanneer de schimmel en Sint er bovenop de dakpannen van talloze huizen betreden als een wereldkampioen boksen die geen tegenstand duldt. Dan zwemt deze cat mooi mee met de stroom en houdt zich afzijdig en op veilige afstand.

Maar met zijn green eyes blijft hij toch de boel onvermoeid monitoren. Gemakkelijk zat voor hem, vooral als er andere sporen in de dakpannensneeuw achterblijven dan paardenhoeven.

Blue eyes

Gelukkig daar ben je dan, hiep hiep hoera. Een prachtige nieuwe wereldburger. Het heeft lang geduurd, maar dan heb je ook wat, kijk maar naar deze betoverende foto. Deze unieke kleine zorgzame dreumes gaat het menselijke verschil definitief wel maken. Daar is iedereen van overtuigd.

Blond zijdezacht haar, prachtige ogen geaccentueerd met mooie wimpers. De ogen zijn nog pril, onschuldig, aandoenlijk en betoverend. De koele aandoenlijke blauwe bewakers van deze babyziel zijn nog niet verhapstukt met indrukken die wij met zijn allen dagelijks op het netvlies gebrand krijgen en waarmee wij besmet of in het laatste geval ongeïnteresseerd raken. Het Ligt er maar net aan hoeveel beroerdigheid je aankunt voordat je afschakelt om je eigen sociale menselijke maat te nemen.

Deze kinderlijke ziel is fortuinlijk gezien nog onbedorven, vrij van geest en denkt slechts en alleen maar aan de warmte die zijn ouder(s) haar geven, de warme geluiden die zij hoort en herkent en haar knusse argeloze omgeving.

Iedereen verandert positief wanneer men oog in oog komt te staan met dit levenswonder. Waarom?

Zo klein zo fragiel zo hulpbehoevend zo lief en zo hulpeloos. De enige kracht die een baby heeft is lief zijn en lief gevonden worden en de taal, de cultuur willen leren en kleine stapjes willen maken. Yaba daba doo. Dat zou iedereen weer opnieuw willen meemaken. Een nieuwe start in het leven. Wat zou er dan mogelijk positief veranderen? Wie zal het zeggen, een genoeglijke vraag!

Mogelijk krijgt de een of de ander zelfs een deja VU met de eigen kindheid uit lang vervlogen tijden toen s’ werelds geluk nog heel gewoon was. Veel liefde, vrede en ietwat minder materialisme, wat op de dag van vandaag ondenkbaar is.

Een persoon met lichtblauwe ogen wordt echter vaak als eerlijk en betrouwbaar gezien. De kleur blauw staat voor de hemel, voor het goddelijke.

Deze baby kanjer gaat naar mijn idee het verschil maken, al is het maar voor heel eventjes, heel lief alleen al als gedachte. Laten we deze blue eyes warm blijven koesteren, ook alle anderen met mooie andere ogenkleuren.